ମଞ୍ଚ ନାୟିକା

[ଘରଟି ପୁରୁଣା ନ ହେଲେ ବି ସପୂର୍ଣ୍ଣ ନୂଆଁ ନୁହେଁ । ବହୁ ଲୋକର ଆମୋଦପାଇଁ ସ୍ଥାନ ପ୍ରଶସ୍ଥ । ବିଦ୍ୟୁତ୍ ଆଲୋକରେ ଚାରିଆଡ଼େ ଆଲୋକିତ । ଘରର ମଧ୍ୟଭାଗରେ ଗୋଟେ ବଡ଼ ଟେବୁଲ୍ ଏବଂ ଦୁଇ ତିନୋଟି ଚେୟାର ପଡ଼ିଛି । ଆଗରେ ବିସ୍ତରିଚି ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଦରି । ଏହାକୁ ଗ୍ରାମ୍ୟ ଟୁଙ୍ଗିଘର ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଇପାରେ । ତଥାପି ଅନେକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଏହା ଉନ୍ନତ । ସହରର ଏହା ଏକ କ୍ଳବ୍ ଘର । ନାଟ୍ୟ ସଂସଦ । ବହୁ ଯୁବକ ସମବେତ ନହେଲେ ବି ସଂଖ୍ୟାରେ କମ୍ ନଥିଲେ । ଖୁବ୍ ଜୋରରେ କୋଳାହଳ ଶୁଭୁଥିଲା । ଗୀତ ଚାଲୁଥାଏ । ଏକକ ବଲ୍ ଡ୍ୟାନ୍ସର ଅନୁକରଣ ହେଉଥାଏ । ଏହି ସମୟରେ ଗୃହର ଅଭ୍ୟନ୍ତରରେ ଦେଖାଦେଲେ ଜଣେ କ୍ଳାନ୍ତ ତନୁ ଯୁବକ । ସଂସଦର ସଂପାଦକ ‘ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ’ । ହାତରେ କିଛି କାଗଜପତ୍ର ।]

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ବନ୍ଧୁଗଣ ! ଭାଇମାନେ !! (ଟେବୁଲ ବାଡ଼େଇ) ଦୟାକରି ଟିକିଏ ପାଟି ବନ୍ଦ କରନ୍ତୁ । (ପୂର୍ବଭଳି ପାଟି ଚାଲିଥାଏ) ... ଓଃ ! ସାଇଲେନ୍ସ ପ୍ଲିଜ୍ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ଏ, ପାଟି ବନ୍ଦକର ।

ମଦନ

-

ହେ, ପାଟି ବନ୍ଦକର ।

ବନମାଳୀ

-

ଏ, ଶୁଣ, ଶୁଣ… ଆରେ ହେ, ସେକ୍ରେଟାରୀର କ’ଣ କହୁଛି ଶୁଣ !

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଭାଇମାନେ ଦୟାକରି ଟିକିଏ ଚୁପ୍ ହୁଅନ୍ତୁ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ଏ, କାହିଁ ଗୁରା ପାଟି କରୁଛ’ମ !

ଉଦ୍ଧବ

-

ଆବେ ଚୁପ୍ ହୁଅ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ମାନ୍ୟବର ସେକ୍ରେଟାରୀ ସାହେବ ! ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ନୀରବ । ମାତ୍ର କତିପୟ ବାଳୁଙ୍ଗା ସଭ୍ୟ ଏବେ ମଧ୍ୟ ଚିତ୍କାର କରୁଛନ୍ତି । ମୋର ଏଥିରେ କିଛି କସୁର ନାହିଁ ହଜୁର !

(ସମସ୍ତେ ହସିଉଠିଲେ । ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ବି ହସିପକାଇଲା ତାଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ।)

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଦେଖ ବନ୍ଧୁଗଣ ! ବାସ୍ତବିକ୍ ମୁଁ ନାଚାର l ଆପଣମାନେ ସବୁ ଶିକ୍ଷିତ ପିଲା-। ନିହାତି ଅଶିକ୍ଷିତଙ୍କ ଭଳି ଗୋଳମାଳ କଲେ ଚଳିବ କେମିତି ? (Pause) ଆମର ଆଜି ଏଇ ସମବେତ ହେବାର କାରଣ, ପ୍ରାୟ ଅଳ୍ପ ବହୁତେ ସମସ୍ତେ ଅବଗତ ହୋଇଥିବେ ।

ମଦନ

-

ମୋତେ କ୍ଷମାକରିବେ ସେକ୍ରେଟାରୀ ବାବୁ ଦୟାକରି କାରଣଟା ଆଉଥରେ ଜଣାଇ ଦିଅନ୍ତୁ ।

ବନମାଳୀ

-

ବସ୍’ବେ । କାଇଁ ଗୋଟା ବଜର ବଜର ହଉଚୁ ସବୁବେଳେ ?

ମଦନ

-

ତୁ ଚୁପ୍ କର । Learn manner how to speak. କଥା କହିବାର ଭଦ୍ରତା ଶିଖ୍ ।

ବନମାଳୀ

-

ବାପ୍‍ରେ, ଭାରି ଭଦ୍ର ତ ହେଇଗଲୁଣି ?

ମଦନ

-

ଯାଃ-ସେକ୍ରେଟାରୀଠାରୁ ସବୁକଥା ବୁଝିବାର ଅଧିକାର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଭ୍ୟଙ୍କର ଅଛି । ମୁଁ ନିଶ୍ଚେ ବୁଝିବି l ସେଥିରେ ତୋର ପାଟିକରିବା ଅନାବଶ୍ୟକ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଡଃ ! କାହିଁକି ସବୁ ପାଟିକରୁଛ ?

ପ୍ରମୋଦ

-

ଏଗୁଡ଼ାକ ସବୁବେଳେ ତ ଖାଲି ପାଟିକଲେ ଲେମ୍ବୁ ଲୁଣ କରିବେ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

(ଉଠିପଡ଼ି ଦୁଇପଟକୁ ହାତ ବୁଲାଇ) ହୋ !---ଶାନ୍ତି... ଶାନ୍ତି... ଶାନ୍ତି... ।

ବନମାଳୀ

-

ଯାଅମ, ଏଗୁଡ଼ାକ ତ ସବୁବେଳେ ଅଶାନ୍ତି କି ଶାନ୍ତି ହେବେ ହୋ ! ଡ୍ରାମା କରିବେ ନା ଛେନାଗୁଡ଼ କରିବେ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଆଚ୍ଛା ବନମାଳୀ ବାବୁ ! ଆପଣ ଦୟାକରି ଟିକେ ଚୁପ୍ ହେଲେ ।

ବନମାଳୀ

-

ହଉ ମୁଁ ଚୁପ୍ ହେଲି । ତମେ ଏବେ କ’ଣ କରୁଛ କର । ମୁଁ ଚୁ-ଉ-ପ୍ (ପାଟିରେ ହାତ ଦେଇ)-

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

କରିବାର କିଛି ନାଇଁ ଯେ, କହିବାର ଅଛି । ଆପଣମାନେ ଧୀରସ୍ଥିର ହେଇ ଟିକେ ଶୁଣନ୍ତୁ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

କୁହନ୍ତୁ ।

ମଦନ

-

କୁହନ୍ତୁ, କୁହନ୍ତୁ...

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଓଡ଼ିଶାରେ ଏଇ ନିକଟ ଅତୀତରେ ଯେଉଁ ଚରମ ଦୁର୍ବିପାକ ଘଟିଲା, ତା’ ଆପଣମାନେ ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିଥିବେ ।

ମଦନ

-

କୋଉକଥା-ଏଇ ନଈବଢ଼ି ?

ପ୍ରମୋଦ

-

ନା-ନା ଝଡ଼–ଏଇ ବାତ୍ୟା !

ଉଦ୍ଧବ

-

ନାଁ ମ, ମରୁଡ଼ି ! ନାଁ କ’ଣ କହୁଛୁ ବନମାଳୀ ?

ବନମାଳୀ

-

ମୁଁ ଆଉ କୋଉଠି କ’ଣ କହିଲି କି ? ମୁଁ ତ ଚୁଉପ୍ l

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଶୁଣ ଶୁଣ, ଭାଇମାନେ ! ଝଡ଼, ବଢ଼ି ମରୁଡ଼ି ଏ ରାଜ୍ୟଟାକୁ ତ ପ୍ରତିବର୍ଷ ଲାଗି ରହିଛି l ତଥାପି ଗଲା ଅକ୍ଟୋବର ନଅତାରିଖ ଦିନ ଏ ରାଜ୍ୟରେ ଯେଉଁ ଭୟାନକ କାଣ୍ଡ ହୋଇଗଲା–ତାହା ଓଡ଼ିଶା ଇତିହାସରେ ବିରଳ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

କାହିଁକି ଓଡ଼ିଶାର ନଅଙ୍କ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ସେଇ ନଅଙ୍କ, ଆଉ ଏଇ ନଅତାରିଖ ଏ ଦେଶ ଇତିହାସକୁ ମସୀଲିପ୍ତ କରିଛି । ମାଟିରେ ମିଶେଇ ଦେଇଛି ବାକିଆ ଧରମାର ବଂଶଧରମାନଙ୍କୁ-କୋଣାର୍କର ଶିଳ୍ପୀମାନଙ୍କୁ ।

ମଦନ

-

ଡାଇଲକ୍ ! ଡାଇଲକ୍ !! ଚମତ୍କାର ଡାଇଲକ୍ !!!

ପ୍ରମୋଦ

-

ମୁଁ ଏହାକୁ ଅନ୍ତର ସହିତ ସମର୍ଥନ କରୁଛି ।

ବନମାଳୀ

-

ମୁଁ ଏହାକୁ ହୃଦୟର ଅତିହ୍ୟାରୁ .....ମାନେ, ଅର୍ଥାତ୍ ପାକସ୍ଥଳୀରୁ ସମର୍ଥନ ଜଣାଉଛି ।

(ସମସ୍ତେ ହସିଉଠିଲେ)

ଉଦ୍ଧତ

-

ଯା, ବନମାଳୀ ସବୁ ଭଣ୍ଡୁର କରିଦେବ ଦେଖୁଛି । ଖାଲି ହସଉଚି ଆଉ ।

ମଦନ

-

ରୁହ, ହସନି କେହି । ଆରେ ସେକ୍ରେଟାରୀଙ୍କ କଥା ଶୁଣ । --(ସମସ୍ତେ ଚୁପ୍ ହେଲେ)

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଭାଇମାନେ ! ଆମେ ସେଇ ବାତ୍ୟାକ୍ଳିଷ୍ଟ ଲୋକଙ୍କୁ କେମିତି ସାହାଯ୍ୟ କରିବା–ତା‘ର ପ୍ରସ୍ତାବ ହେଉ l (ବସି ପଡ଼ୁଥିଲା, ପୁଣି ଉଠିପଡ଼ି)...ହିଁ, କହିରଖେ, ଆମର ଆଗରୁ କାର୍ତ୍ତିକ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀକୁ ଗୋଟିଏ ନାଟକ ଅଭୀମିତ ହେବାର Plan (ପ୍ଳାନ) ଥିଲା ।

ବନମାଳୀ

-

ଆଜ୍ଞା, ମୁଁ କହିପାରେ କି ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଁ, କୁହନ୍ତୁ l

ବନମାଳୀ

-

ମୋ ମତରେ ସେଇ ପ୍ଳାନର ପୁନରାବୃତି ହେଉ । ଆଚ୍ଛା ଭାଇ, ହେଲେ କ୍ଷତି କ’ଣ ଅଛି ?

ଉଦ୍ଧବ

-

ନାଁ ଆଉ କ୍ଷତି କ’ଣ ?

ପ୍ରମୋଦ

-

କିଛି ନାହିଁ, କିଛି ନାହିଁ ।

ମଦନ

-

ହିଁ-ହିଁ, ଇଏ ଗୋଟିଏ ଚମତ୍କାର ପ୍ଳାନ । ସେଇ ନାଟକ ଅଭିନୟ ପନ୍ଥା ଅବଲମ୍ବନ କରାଯାଉ । ଆଉ ନାଟକ ଲବ୍ଧ ଧନ ବାତ୍ୟା-ପ୍ରପୀଡ଼ିତ ଅଞ୍ଚଳକୁ ପଠାଯାଉ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ମୁଁ ଏହାକୁ ସମର୍ଥନ କରୁଛି ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ମୁଁ ଏହାକୁ ଦ୍ୱିତୀୟବାର ସମର୍ଥନ କରୁଛି ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ବେଶ୍, ପ୍ରସ୍ତାବଟି ସର୍ବସମ୍ମତି କ୍ରମେ ଗୃହୀତ ହେଇଗଲା । ଆଉ କାହାର କିଛି ଅବଜେକସନ୍ କରିବାର ନାହିଁ ତ ?

ବନମାଳୀ

-

ଅଛି । ଏ ନାଟକପାଇଁ ଟଙ୍କା ପଇସା କଥା ? ତା’ର ତ ପୁଣି ବିଚାର ହେବା ଦରକାର ।

ମଦନ

-

କାହିଁକି, ଆମ କଲୋନୀରୁ ଚାନ୍ଦା ଆଦାୟ କରିବା ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ଆରେ ଯା ! କଲୋନୀବାଲା ଆଉ ପଇସା ଦେବେ ? ଆଉ ଡ୍ରାମାକୁ ତ ଦେଲେ-ଦୁର୍ଗାପୂଜାକୁ ଦେଲେ ପୁଣି ସରସ୍ଵତୀ ପୂଜାକୁ ମାଗିବ । ତମେ କ’ଣ ତାଙ୍କୁ ଏମିତ ଗଡ଼ଜାତ ରଜାଙ୍କଭଳି ଶୋଷୁଥିବ ନାଁ କ’ଣ ମ ! ସେମାନେ ଦେବେ ତା?

ମଦନ

-

ଏଁ ଦେବେନି । ଅଲବତ୍ ଦେବେ । ଆମ କଲୋନୀରେ ଅଛନ୍ତି-ନଦେଇ ଯିବେ କୁଆଡ଼େ ?

[ଏଇ ସମୟରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ ତପନ ଚୌଧୁରୀ । ସେ ଏଇ ନାଟ୍ୟ ସଂସଦର ଜନୈକ ସଭ୍ୟ । ବଙ୍ଗୀୟ ଭଦ୍ରବ୍ୟକ୍ତ । ଟିକିଏ କାଲା । ତଥାପି ଥିଏଟରରେ ଭାଗ ନେବାକୁ ଭାରି ସଉକ ।]

ଉଦ୍ଧବ

-

ଏଇ ଯେ, ତପନ ଦା’ ଆସିଲେଣି । ନମସ୍କାର ତପନ ଦା’।

ସମସ୍ତେ

-

ନମସ୍କାର ।

ତପନ

-

ନମସ୍କାର ! ନୋମସ୍କାର ! (ହଠାତ୍ ନାକଶୁଂଘି ଛିଙ୍କିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ-।)

ଉଦ୍ଧବ

-

ଏହେ, ଆସୁ ଆସୁ ଲୋକଟା ଛିଙ୍କିଲା । (ତପନ ଦା’ ଚେୟାରରେ ବସିପଡ଼ୁଥିବା ଦେଖି) ...ଆରେ ତଳେ ବସ । ହୋ ତପନ ଦା ! ଆରେ ତଳେ...

ତପନ

-

ହାଁ ଆମ ଜାନି, ଜାନି... କନ୍ ପ୍ରଫୁଲ୍ ? ଆଲୋଚନା ଚାଲିଛି ତ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍

-

ହଁ ଚାଲିଛି ଯେ, କିନ୍ତୁ ସମାଧାନ ହେଇପାରୁନି ।

ତପନ

-

କନ୍ ହେଲା ? ସଭା ଭଙ୍ଗୋ କରିବ ? ଅତୋ ଶିଘିର୍ କେନ ?

(ପ୍ରମୋଦ ମଦନ ହସିଉଠିଲେ )

ବନମାଳୀ

-

ଆହେ ସଭା କାହିଁକି ଭଙ୍ଗ ହବ ମ ! କ’ଣ ଶୁଣି କ’ଣ ତମେ କହୁଛ ?

ଉଦ୍ଧବ

-

ଓଃ ! ଆରେ ତମେ ଟିକେ ଚୁପ୍ ହୁଅ । ଏଇ କଥାକୁ କ’ଣ ଏମିତି ଧରୁଛୁ ମ-! ତପନ ଦା’ ଆମର ଟିକେ ଶୁଣିପାରନ୍ତିନି ପରା । ମାନେ ଟିକେ କାଲା-।

ତପନ

-

ହାଁ, ଆମି ଟିକିଏ ଶୁନି ପାରୁନାଇଁ ଭାଲୋ । ତେବେ କଥାଟା ମୋଟା ମୋଟି କନ୍ ହେଲା ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଆମର ଏଇ ଚାନ୍ଦା ଆଦାୟ କରିବା କଥା ପଡ଼ିଛି ।

ତପନ

-

ହାଁ, ଆମରା ଚାନ୍ଦା ଦେବା । ଆଦାୟ କରିବା ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ତେବେ ସେ ଦାୟିତ୍ଵ ତପନ ଦା’ ଉପରେ ଦିଅ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ନା-ନା, ସମସ୍ତଙ୍କର ସହଯୋଗ ଦରକାର । ତମେ କ’ଣ ପ୍ରମୋଦ ସାହାଯ୍ୟ କରିବନି ?

ପ୍ରମୋଦ

-

ହଁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ ଯେ –

ଉଦ୍ଧବ

-

ନା-ନା, ସମସ୍ତେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ଦରକାର ।

ବନମାଳୀ

-

ହଁ ମ, ସମସ୍ତେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବେନାଇ କି-ଚାନ୍ଦା କଥା କ’ଣ ବଳେଇଯାଉଛି ? ଆଗ ନାଟକ କଥା ବିଚାର କର ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ନାଟକ ତ ଆଗରୁ ଆମେ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ମନୋନୀତ କରିଥିଲେ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ହଁ ….ହଁ, ସେଇ ନୂଆ ବହିଟାତ ?? ନାଆଁଟା କ’ଣଟି........?

ପ୍ରମୋଦ

-

ଆରେ ‘ମଞ୍ଚ ନାୟିକା’ ମ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ହଁ ହଁ, ‘ମଞ୍ଚ ନାୟିକା’ ତ !

ମଦନ

-

ଆଛା, ସେଥିରେ ଫିମେଲ୍ ରୋଲ୍ କେଇଟା ।

ପ୍ରଫୁଲ୍

-

ଗୋଟାଏ ।

ମଦନ

-

ଗୋଟାଏ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଁ, କ’ଣ ହେଲା ସେଇଠୁ ?

ମଦନ

-

ନାଁ, ସେ ବହିଟା ହେବନି l ଗୋଟାଏ ଫିମେଲ୍ ରୋଲରେ ଷ୍ଟେଜ୍ ପଡ଼ିଆ ଦିଶିବ ।

ବନମାଳୀ

-

ତେବେ ମୋ ମତରେ ‘କୋଣାର୍କ’ ବହିଟି ହେଉ । ଭଲ ଜାତୀୟ ଭାବାପନ୍ନ ନାଟକଟା ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ଉଁ ହୁଁ-ସେସବୁ ବହି ଏ ଯୁଗରେ ପୋଷେଇବ ? ହେଇଟି ଯାତରାବାଲାଙ୍କ ଭଳି ପୋଷାକ ପିନ୍ଧା ଦେଖିଲେ ପଛରୁ ଢେଲା ପକାଇବେ-ଢେଲା । ମୋ ମତରେ ‘ଭାତ’ ନାଟକଟା ହେଉ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଯା, ଯା-ତୋର ବି ସେଇ ଉଦ୍ଭଟ ଚିନ୍ତା । ହଇରେ, ସେ ବହି ଏ କାଳକୁ ମ୍ୟାଚ୍ କରିବ ? ଗୋଟାଏ ସଣ୍ଠଣା କଥା କହିଲା ତ ! ମୁଁ କହୁଛି ଆମର ‘କା ଆଗେ କହିବି’ ନାଟକ ଅଭିନୟ କରିବା । ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନୂଆ ଧରଣର ନାଟକ-ନୂଆ ଚିନ୍ତା । କ’ଣ ବୁଝୁଛୁତ ବନମାଳୀ ?

ବନମାଳୀ

-

ଆବେ ରଖ ତୋ ନୂଆ ଚିନ୍ତାମ । ଆରେ ସବୁ ସେଇ ପୁରୁଣା କଥା । ହଇରେ, ଅଭିନେତା କ’ଣ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ ବାହାରେ ଦର୍ଶକମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଇ, ରୋଲ୍ କରୁନଥିଲେ । ଏ ଗୁରୁ ସବୁ ସେଇ ଖୋଲା ମଞ୍ଚ-ଯାତରା ବାଲାଙ୍କ ଧନ୍ଦା ।

ତପନ

-

ଭାଇମାନେ ! ଟିକିଏ ଆମାର୍ କଥା ଶୁନ ! ଆଗରୁ ଯୋଉ ବହିଟା ମନୋନୀତ ହଏଛି-ସେଇଟା ଖୋଲିବା ଭାଲୋ । ଆମାର ମତୋ ମୁଁ କହୁଛି । ଆପନାରା ବିଚାର କରୁନ୍-ନୋଚେତ୍ ରାଇଟର ମନରେ କଷ୍ଟୋ ହବେ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଁ, ହଁ, ବାସ୍ତବିକ ସେ କଥା ବି ମୁଁ ଭୁଲିଯାଉଛି । ବନ୍ଧୁଗଣ ! ଆଜି ମୋର ନାଟ୍ୟକାରଙ୍କ ସହିତ ଦେଖାହୋଇଥିଲା । ସେ ବିରକ୍ତହୋଇ ମୋ’ଠୁ ଲେଖାଟି ଫେରସ୍ତ ନେବାକୁ ଇଚ୍ଛାପ୍ରକାଶ କଲେ । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଆମ ସଂସଦକୁ ଆଜି ଆସିବାକୁ କହିଛି । ସେ ଆସିବେ ନିର୍ଶ୍ଚୟ । ଆଉ ଗୋଟିଏ ବହି କରି ତାଙ୍କ ଲେଖାଟା ଫେରାଇଦେବା ଅନ୍ୟାୟ ହେବ l

ଉଦ୍ଧବ

-

ଯଦି ‘କା ଆଗେ କହିବି’ ବହିଟା ନ ହେବ, ତେବେ ‘ମଞ୍ଚ ନାୟିକା’ ହେଉ ।

ମଦନ

-

ତୋର ତ ସେଇ ‘କା ଆଗେ କହିବିରେ’ ମହୁ ଲାଗିଛି ଆଉ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଆରେ ଯାଆମ, ପଢ଼ିଲେ ଜାଣିବୁ ।

ତପନ

-

ଓରେ ଶୁନ୍, ଶୁନ୍... ଆମାର୍ ଯତୋଟା କମ୍ ଫିମେଲ ହବେ ଭାଲୋ । ଖର୍ଚ୍ଚୋଟା ନିଶ୍ଚୟ କମିବେ । ଆମାଦେର୍ ସାହାଯ୍ୟ ଆମାଉଣ୍ଟଟା ବେଶି ହବାର ଚାଇ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ତପନ ଦା’ ଯେଉଁ କଥାଟି କହିଲେ ବାସ୍ତବିକ ତାହା ନିରାଟ ସତ୍ୟ । ସେଇ ବହିଟା ଦେବା ଉଚିତ । ଆପଣମାନେ ଯଦି ଚାହିଁବେ-ତେବେ ମୁଁ ରୋଲ୍‍ଗୁଡ଼ା ପଢ଼ି ଶୁଣାଇ ଦେବି ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ହଁ, ପଢ଼ି ଶୁଣାଅ ।

ବନମାଳୀ

-

ହଉ ଶୁଣାଅ ।

ମଦନ

-

ଯାଆମ, ଗୋଟିଏ ଭଲ ବହି ନ ବାଛି....ମୋ ମନକୁ କାହିଁକି ଏସବୁ ଯାଉନି ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଆରେ ଯିବ, ଯିବ-ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଯିବ । ତମେ ତାକୁ ଯିବାକୁ ଦିଅ ।

ମଦନ

-

ହୁଠ୍ ବେ !

ଉଦ୍ଧବ

-

ହେଏଇ, ମୁହଁ ସମ୍ଭାଳି କଥା କାହ । ମଣିଷ ଚିହ୍ନାପଡ଼ୁନି କି ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଦେଖନ୍ତୁ ଭାଇମାନେ ! ଆପଣମାନେ ହେଲେ ଶ୍ରମ ମଙ୍ଗଳ କେନ୍ଦ୍ର ନାଟ୍ୟ ସଂସଦ ସଭ୍ୟ l ସହରରେ ଛାତି ଉପରେ କ୍ଲବଟି ଗଢ଼ି-ଆମେ ଯଦି ଶାନ୍ତି ଶୃଙ୍ଖଳାରେ ଚଳି ନପାରିବା, ଏହାଠୁଁ ବଳି ଦୁଃଖର କଥା ଆଉ କ’ଣ ଅଛି କହିଲେ ?

ପ୍ରମୋଦ

-

ବାସ୍ତବିକ ଦୁଃଖ କରିବାର କଥା । କ୍ଲବରେ ଶାନ୍ତି ଶୃଙ୍ଖଳା ରହିବା ନିହାତି ଦରକାର । ମୁଁ ସେଥିରେ ଏକମତ ।

(ସମସ୍ତେ ନୀରବ ହେଲେ)

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ବହିଟି ଯେତେବେଳେ ଅଭିନୀତ ହେବ-ତା’ର ଉପକରଣ ଆଉ ଅନ୍ୟ ଜିନିଷ କଥା ସବୁ ଚିନ୍ତାକର ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ମୁଁ ଚିନ୍ତାକରିଛି-ପ୍ରଥମ କଥା ହେଲା ଫିମେଲ୍ ରୋଲ୍ ନବ କିଏ ?

ବନମାଳୀ

-

ହେଇ ଉଦ୍ଧବ କଥା ଶୁଣ । ଉଦ୍ଧବ କୁଆଡ଼େ ଖୁଉବ୍ ଚିନ୍ତା କରିଛି । ଆରେ ଫିମେଲ୍ ରୋଲ୍ କିଏ ନବ କ’ଣ ? ତୁ ଆଉ କ’ଣ ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୂର ନାଇ ନାଚିବୁ ?

ମଦନ

-

ମୋ ମତରେ ଆଲିକୁ ଡାକିଲେ ଭଲ ହେବ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ନା-ନା, ପୂର୍ଣ୍ଣିମାକୁ ଡାକ ।

ତପନ

-

କେନ୍ ବାବା, ଡଲିକୁ ଆନ । ସେ ମେୟେଟା ଏ ସବ୍ ରୋଲ୍ ଭାଲୋ କରେ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ହଁ ହଁ, ତପନ ଦା’ଙ୍କ କଥା ଶୁଣାଯାଉ—

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଓଃ ! ଟିକିଏ ରୁହ ସବୁ ବାବୁ । ରୋଲଟି କି ଧରଣର ସେ କଥା ଆପଣମାନେ ଟିକିଏ ଅବଗତ ହୁଅନ୍ତୁ ।

ତପନ

-

କଥାଟା ଏକରକମ ସତ୍ୟ । ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଯାହା କହୁଛି ଶୁଣ l

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଶୁଣ,..... ପ୍ରଥମେ ବହିର ନାୟିକା । ଏଇ ନାରୀ ଭୂମିକାଟି ପୂରାପୂରି ମଡ଼େର୍ଣ୍ଣମାନେ ଆଧୁନିକା । ଆପଣମାନେ ଅଲଟ୍ରା ମଡ଼ର୍ଣ୍ଣ ବି କହିପାରନ୍ତି । କାରଣ...

ମଦନ

-

ତା’ହେଲେ ଏ ରୋଲ୍‍ପାଇଁ ଜଣେ ୟଙ୍ଗଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ଦରକାର—

ବନମାଳୀ

-

ହିଁ, ହିଁ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଆଚ୍ଛା ଟିକେ ଶୁଣିସାର ।

ମଦନ

-

ହଉ, କୁହ ।

ବନମାଳୀ

-

କୁହ, କୁହ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଁ...ନାୟିକା ଏକ ଆଭିଜାତ୍ୟ ପରିବାରର-ବାପ ବିରାଟ ଧନୀ । ଅମାପ ଧନ ସଂପତ୍ତି । ସେ ସବୁର ଉତ୍ତରାଧିକାରିଣୀ ହେଲା ଉର୍ବଶୀ .…l

ପ୍ରମୋଦ

-

ଉର୍ବଶୀ ! ଚମତ୍କାର ନାଆଁଟା ତ !!

ବନମାଳୀ

-

ଚମତ୍କାର ସତେ !

ତପନ

-

ହାଁ, ନାମଟା ବଡ଼ ମଧୁର୍ ହେଇଛି l

ମଦନ

-

ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ଜଣକ ସେମିତି ମଧୁର ହେବା ଦରକାର ଦାଦା । ନହେଲେ ଷ୍ଟେଜ ଫିଟ୍ ମୋଟେ ହବନି ଯେ । (ସେକ୍ରେଟାରୀକୁ ଚାହିଁ) ...ହଁ, ଏକଥା ମୁଁ ଆଗରୁ କହିରଖୁଛି ସେକ୍ରେଟାରୀ ବାବୁ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ହଁ ଭାଇ ! ନ ହେଲେ ସବୁ ମଡ଼ର୍ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଉ ଟିକିଏ ମୋ କଥା ଶୁଣ ?

ପ୍ରମୋଦ ଏ ଶୁଣ, ଶୁଣ ।

ତପନ

-

ଓରେ ଶୁନ, ଶୁନ !

ବନମାଳୀ

-

ହେ, ଶୁଣ ସବୁ ।

ତପନ

-

ତା’ପରେ କନ୍ ହେଲା ପ୍ରଫୁଲ୍?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ତା’ପରେ......ଆରେ ...!! [ସେ ହଠାତ ନାଟ୍ୟକାର ଅର୍ଜୁନବାବୁଙ୍କୁ ଦେଖି ଅଟକି ଗଲା । ଗୃହରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ ନାଟ୍ୟକାର । ସୌମ୍ୟ ଯୁବକ । ପରିଧାନ ଧୋତି ପଞ୍ଜାବି । ମୁହଁଟା ଗମ୍ଭୀର ।]

ପ୍ରଫଲ୍

-

ନମସ୍କାର ଆଜ୍ଞା ! ବନ୍ଧୁଗଣ ! ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆମ ନାଟ୍ୟକାରଙ୍କ କଥା କହୁନଥିଲି-ଏଇ ନାଟ୍ୟକାର

ଅର୍ଜୁନବାବୁ ଉପସ୍ଥିତ ।

ସମସ୍ତେ

-

ନମସ୍କାର !

ଅର୍ଜୁନ

-

ନମସ୍କାର ।

ତପନ

-

ନୋମସ୍କାର ଦାଦା, ନୋମସ୍କାର ! ଭାଲୋ ବହି ଆପନି ଲିଖ୍‍ଛନ୍ । ବସୁନ୍, ବସୁନ୍ (ସେ ଚେୟାରରେ ବସିପଡ଼ିବାବେଳେ)....ହାଁ-ହାଁ, ଓଟା ଭାଙ୍ଗ । ଆଛେ-ଆସତେ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ବାସ୍ତବିକ ବହିଟା ଖୁବ୍ ଭଲହେଇଛି ଆଜ୍ଞା । ପ୍ରଥମେ ଆମ ବନ୍ଧୁମାନେ ପଢ଼ି ଭାବୁଥିଲେ କଲୋନୀ ଲୋକେ ବୁଝିପାରିବେନି । ମୁଁ କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝେଇଦେଇ ସାରିଲିଣି । ସମସ୍ତଙ୍କ ମନକୁ ପାଇଛି ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଆହେ ପାଇଲାଣି କ’ଣ- ଆହୁରି ପାଇବ । ଅସଲ ବିଷୟ ପାଖରେ ହାବୁଡ଼ି-।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଆଜ୍ଞା ! ଆପଣ ଟିକେ ରୋଲ୍‍ଗୁଡ଼ାକ ବିଷୟରେ ସ୍ଥୂଳ ଧାରଣା ଆମ ସଭ୍ୟମାନଙ୍କୁ କରେଇଦିଅନ୍ତୁ । କିଛି ଭାବିବେନି ଆଜ୍ଞା !!

ଅର୍ଜୁନ

-

ନା-ନା, ଭାବିବାର କ’ଣ ଅଛି । (ଖଣ୍ଡିକାଶ ମାରି)…ଏଇ ନାଟକର ସମ୍ମୁଖ ଭାଗରେ ରହିଛି ନାୟିକା ଉର୍ବଶୀ । ଉର୍ବଶୀ ହେଉଛି l

ବନମାଳୀ

-

କ୍ଷମାକରିବେ ଆଜ୍ଞା ! ସେ ରୋଲ୍ ବିଷୟରେ ଆମ ସେକ୍ରେଟାରୀ ବାବୁ, ଅଳ୍ପ ବହୁତେ କହିସାରିଲେଣି ।

ମଦନ

-

ଓଃ ! ଆଉ ଟିକେ କୁହନ୍ତୁ । ରହ ଶୁଣ୍ ।

ବନମାଳୀ

-

କାହିଁକି ବେ !

ମଦନ

-

ହେଏ ! ......(ରାଗି ଉଠୁଥିଲା)—

ଅର୍ଜୁନ

-

ଆଛା, ଠିକ୍ ଅଛି । ......ତା’ପରେ ଆସୁଛି ଲକ୍ଷପତି ବିପିନ୍ ଚୌଧୁରୀର ଭୂମିକା । ନାୟିକାର ବାପ । ଆଖିରେ ଆଭିଜାତ୍ୟ ଅହମିକା-ଅଧରରେ ବିଳାସର ତୃଷା-ଦେହରେ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟର ମଖମଲି ଗାଲିଚା ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ନାଟ୍ୟକାର ମହାଶୟ ! ଦୟାକରି ସଂକ୍ଷେପରେ କୁହନ୍ତୁ । ରାତି ବେଶି ହେଲାଣି-କିଛି ଭାବିବେନି ଆଜ୍ଞା !

ଉଦ୍ଧବ

-

ଓଃ ! ମଝିରେ ତୁ ଗୋଟାଏ କାହିଁକି ଭୁଷ ପୂରୋଉଚୁ କହିଲୁ ? ଆରେ ଡାଇଲକ୍ ଶୁଣ୍ ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ନାଁ ଏଗୁଡ଼ାକ ଡାଇଲକ୍ ନୁହେଁ-ଏସବୁ ମୋର ଚରିତ୍ରଗୁଡ଼ିକ ପ୍ରତି ଅବତରଣିକା ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଶୁଣରେ, ଅବତରଣିକା ତ ଏମିତି-ଡାଇଲକ୍ କେମିତ ହେଇନଥିବରେ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଉ ଧୀରସ୍ଥିର ହୋଇ ଟିକେ ଶୁଣ । ଏଥର କୁହନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା !

ଅର୍ଜୁନ

-

ହଁ, ଏ ଭୂମିକାଟିପାଇଁ ଜଣେ ବୟସ୍କ ଏବଂ ପୋଖତ ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ଦରକାର ।

ମଦନ

-

ତେବେ ଏ ରୋଲ୍‍କୁ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ କରୁ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ନା, ନା-ତପନ ଦା’ ଏ ରୋଲ୍‍କୁ ଏକବାରେ ଫିଟ୍ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ହଁ, ହିଁ-ତପନ ଦା’ ଏଇ ରୋଲ୍‍ଟା କରନ୍ତୁ । ଭଲ ହେବ ।

ଉପନ

-

ନା-ନା ବାବା-ଆମି ଅତୋ ବଡ଼ ରୋଲ୍ ପାର୍‍ବନା ।

ବନମାଳୀ

-

ସେ କଥା ଶୁଣାଯିବନି । ତମକୁ ଏ ରୋଲ୍ କରିବାକୁ ହେବ । କାଇଁ, ସେ ରୋଲ୍ କଲାବାଲା ଲୋକତ ଆଉ କେହି ମୋ ଆଖିକୁ ଦିଶୁନି ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ନାଁ, ଆଉ କିଏ କାହିଁ ? ସେଇ ତପନ ଦା’ ତା ..

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଓହୋ, ତମେ ଟିକେ ରୁହ ବାବୁ ! ସବୁ ରୋଲ୍‍ଗୁଡ଼ା ଜାଣିସାର । ତା’ପରେ କିଏ କୋଉ ରୋଲ୍‍ କରିବ ବିଚାରକରିବା, ସିନା-

ଉଦ୍ଧବ

-

ଆଉ ବିଚାର କ’ଣ ? ଏଇଟା’ତ ଠିକ୍ ହୋଇଗଲା । ତପନ ଦା’ ଏ ରୋଲ୍‍ଟା କରିବେ-ତା’ପର କଥା କୁହନ୍ତୁ ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ତା’ପରେ ବହିର ନାୟକ ଶେଖର । ଜଣେ କବି ଆଉ ଆଦର୍ଶ ଯୁବକ ।

ମଦନ

-

ତେବେ ସେ ରୋଲ୍‍ଟା ମୁଁ କରିବି ।

ବନମାଲୀ

-

ଆଛା ସେଥିରେ ଲଭ୍ ସିନ୍ ଅଛି ?

ଅର୍ଜୁନ

-

ହଁ ଅଛି । ଲଭ୍ ସିନ୍ ବିନା ଏଭଳି ରୋମାଣ୍ଟିକ ନାଟକ ହେଇପାରିବନି ଯେ-।

ବନମାଳୀ

-

ଚମତ୍କାର ! ଚମତ୍କାର !! ତାହାହେଲେ ଶେଖର ପାର୍ଟ ମୁଁ କରିବି ।

ମଦନ

-

ଯାବେ-ଏଭଳିଆ ହିରୋ ରୋଲ୍ କରିବାର ଚେହେରା ତୋର ଅଛିନା ?

ବନମାଳୀ

-

ଯାଉନୁ ! ତୋର ତ ଏକୁଟିଆ ଅଛି-ୟାବ ଚେହେରା ତ ଚେମେଣିଆ ମାର୍କା-।

ମଦନ

-

ଯାବେ–ୟାଳ୍ପ ତୋ ଚେହେରା ତ ବାଦୁଡ଼ି ମାର୍କା ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଏ... ଏହେ !

ବନମାଳୀ

-

ହୁଠ୍ ବେ ?

ମଦନ

-

(ଉଠିପଡ଼ି) ଏ, ମୁହଁ ସମ୍ଭାଳି କଥାବାର୍ତ୍ତା କର ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଏଇରେ ବାବା ! ଚେମେଣିଆ ଆଉ ବାଦୁଡ଼ି ଉଠିଲେ ।-(ଦୁହେଁ ପାଟିତୁଣ୍ଡ କରିଥିଲେ)-

ପ୍ରଫୁଲ୍

-

ଓଃ ! କାହିଁକି ଗୁରା ପାଟିତୁଣ୍ଡ କରୁଚ !

ମଦନ

-

ନା, ବନମାଳୀ ଏ ବହିରେ ହିରୋ ହେଇପାରିବନି । ସେ କ’ଣ ସବୁ ବହିରେ ହିରୋ ହବାକୁ ପଟ୍ଟା କରିନେଇଛି ?

ବନମାଳୀ

-

ଆରେ ଯାଆମ । ମୁଁ ହିରୋ ହେଇ ଆସିଚି-ହଉଚି, ମଲାଯାଏ ଏମିତି ହଉଥିବି । ତୁ କ’ଣ ଆଜି ବନ୍ଦ କରିଦବୁ ?

ମଦନ

-

ମୁଁ କହିଦଉଚି-ବନମାଳୀ ଏ ବହିରେ ହିରୋ ହେଲେ ମୁଁ କ୍ଳବରେ ଆଉ ରହିବିନି । ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ରିଜାଇନ୍ ଦେବି । କଟକ ସହରରେ କିଛି କ୍ଲବର ଅଭାବ ନାହିଁ ।

ବନମାଳୀ

-

ଯାଆମ-ତୋ ଭଳିଆ ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ବି କଟକ ସହରରେ ଅଭାବ ନାହାନ୍ତି । ୟାଳ୍ପ ରାସ୍ତାକଡ଼ରୁ ଗୋଟେଇ ଆଣିଲେ ଦି’ଗଣ୍ଡା ମିଳିବେ ।

ମଦନ

-

(ଉଠିପଡ଼ି ବନମାଳୀର ବେକ ପାଖରୁ ସାର୍ଟକୁ ଧରି) ଆବେ କ’ଣ କହିଲୁ-? ରାସ୍ତାକଡ଼ରୁ ମୋ ଭଳିଆ ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ଗୋଟେଇ ଆଣିବୁ ?

ବନମାଳୀ

-

ହେଏ, ଭଦ୍ରତା ଜଗି କାରବାର କର !

ପ୍ରଫୁଲ୍

-

ଆରେ... ଆରେ.... ରେ ଏ କ’ଣ ?

ତପନ

-

(ଏଇ ସମୟରେ ଅର୍ଜୁନ ବାବୁ ଉଠି ପଳାଉଥିବା ଦେଖି)....ଆରେ, ଆପ୍ନି କୁଥାଏ ଚଲଛେନ୍.... (ଧରି ବସାଇ) ବସୁନ୍... ... l

ମଦନ

-

ୟାଳ୍ପ ଭାରି ଗୋଟାଏ ଦେଖେଇ ହଉଚି ।

ବନମାଳୀ

-

ଏ ଜବାନ୍ ସମ୍ଭାଲକେ ବାତ୍ କର । ମତେ ଚିହ୍ନିଚୁଟି ?

ମଦନ

-

ତୁ ମତେ ଚିହ୍ନିଚୁ ? ଭାରି କହିଲାବାଲା ! ତୁ ଏମିତ ପାରିଲା ପୁଅଟା ? ରାସ୍ତାକଡ଼ରୁ ମୋ ଭଳିଆ ଦି’ଗଣ୍ଡା ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ଗୋଟେଇ ଆଣିବୁ । ଆଣିଲୁ-ଆଣିଲୁ ଦେଖିବା ?

ବନମାଳୀ

-

ଆବେ ଯାଃ– ଯାଃ !

ଉଦ୍ଧବ

-

ହେ ଏଇ.....ଶାନ୍ତି....ଶାନ୍ତି.....ଶାନ୍ତି ! !

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଓହୋ ! ଆରେ ମଦନ ବାବୁ-ବନମାଳୀ ବାବୁ ! (ଦୁହିଁଙ୍କୁ ବସେଇ)-ତମେସବୁ ଟିକିଏ ବସିଲ । ଆଚ୍ଛା ଆମ ଭିତରେ ଯଦି ଏମିତି ହବା-ଭଦ୍ରଲୋକ ଜଣକୁ ଆଣି ଭଣ୍ଡୁର କରିବା ଛଡ଼ା ଇଏ ଆଉ କ’ଣ ହଉଚି ? ଅର୍ଜୁନବାବୁଙ୍କୁ ... କିଛି ଭାବିବେନି ଆଜ୍ଞା । ପ୍ରତି କ୍ଲବ୍‍ମାନଙ୍କରେ ଏମିତି ସବୁ ଗୋଳମାଳ ହୁଏ ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ଠିକ୍ ଅଛି । ଛାଡ଼ନ୍ତୁ ସେକଥା ! ତା’ପରେ ଆସୁଚି ଭିଲିୟାନ୍ ରଣଜିତ୍ । ଏ ରୋଲ୍‍ଟା ନାୟିକା ସହିତ ବାରମ୍ବାର ଅଛି । ନାୟିକାକୁ ଅନେକଥର ଆକ୍ରମଣ କରିଛି ।

ବନମାଳୀ

-

ତେବେ ସେ ରୋଲ୍‍ଟା ମୁଁ କରିବି । ମଦନ କରୁ ହିରୋ ରୋଲ୍ । ଦେଖିବା-

ମଦନ

-

ଆରେ ଦେଖିବା କ’ଣ’ମ-ମୁଁ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ ରୋଲ୍ କରିବି । ଦେଖିବୁ ମତେ କେମିତି ପବ୍ଲିକ ପ୍ରଶଂସା କରିବେ ।

ବନମାଳୀ

-

ହଉ ହିରୋ ହଅ ଏଥର-ଦେଖିବା କ’ଣ ତାଞ୍ଚୁଚୁ ତାଞ୍ଚ ।

ମଦନ

-

ଏଁ ପୁଣି ... ମୁହଁ ସମ୍ଭାଳି କଥାବାର୍ତ୍ତା କର ।

ତପନ

-

(ଅର୍ଜୁନ ବାବୁ ପୁଣି ଉଠିଯାଉଥିବା ଦେଖି)-ଆପନି ବସୁନ୍ ମଶାଏ । ଆପନି କୁଥାଏ ଯାଛେନ୍ ?

ଉଦ୍ଧବ

-

ଏହେ-ଛିଃ-ଥାଉ !

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ବନମାଳୀ ବାବୁ ! ତମେ ଟିକିଏ ଚୁପ୍ ରୁହ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ଆଛା, ତମେ ଦିହେଁ କ’ଣ ଅମକୁ କିଛି କରେଇଦେବନି ? ହଇ ହୋ-

ଉଦ୍ଧବ

-

ହଁ, କ’ଣ ତମେ ମନରେ ସବୁ ଅଛି କହିଲ ଭାଇ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଟିକିଏ ବାବୁ ସମସ୍ତେ ଚୁପ୍ ହେଲ । (ନାଟ୍ୟକାରକୁ).. ଆଜ୍ଞା, ଆଉ ରୋଲ୍ କିଛି ?

ଅର୍ଜୁନ

-

ହଁ, ହଁ, ଆଉ ଅନେକ ରୋଲ୍ ଅଛି । ତା’ଭିତରୁ ସିରିୟସ୍ ରୋଲ୍‍ଟା ହଉଛି ଦୀନାର-ବିପନ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କ ଚାକର-ଏଇଟା ଗୋଟାଏ ଟିପିକାଲ୍ ରୋଲ୍ । ସେମିତି ଜଣେ ପୋଖତ୍ ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ନହେଲେ ପାରିବେନି ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଆମର ଏଠି ସମସ୍ତେ ପୋଖତ ଆଜ୍ଞା । ଆପଣ ଅଳ୍ପେ ବହୁତେ ତ ଜାଣିସାରିଲେଣି । ଏଠି ଯାହାକୁ ଯୋଉ ରୋଲ୍ ଦେବେ ସେ ମ୍ୟାନେଜ କରିନେବ । ଏଠାକାର ସମସ୍ତେ ଶିକ୍ଷିତ ସଭ୍ୟ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ତେବେ ଉଦ୍ଧବ ସେଇ ଚାକର ରୋଲ୍‍ଟା ନେଉ । ମୁଁ ଜାଣେ ସେ ଭଲ ପାରିବ ।

ତପନ

-

ହଁ, ଉଦ୍ଧବ ରୋଲ୍‍ଟା କରୁ ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ମୁଁ ଟିକିଏ କହିରଖେ-ଚାକର ରୋଲ୍‍ଟି ପୂର୍ବପରି ମାଇଚିଆ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ମାଇଚିଆ ! (ମୁହଁ ଟିକିଏ ଶୁଖେଇଦେଇ)............ ତା’ହେଲେ...

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ନା-ନା, ମନାକଲେ ଚଳିବନି । ତୁମକୁ ସେ ରୋଲ୍‍ଟା କରିବାକୁ ହେବ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

(ଠିଆ ହୋଇପଡ଼ି)... ଆଉ ମୋର ବନ୍ଧୁମାନେ ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି, ଭଲ ପ୍ରମ୍ଫଟର ହିସାବରେ ମୋର ଦଶବର୍ଷର ଅଭିଜ୍ଞତା ଅଛି । ତେଣୁ ମତେ ଆଉ ପାଉଡ଼ର ମାଖିବାକୁ ନଦେଇ-ସେଇ କାମଟା ଛାଡ଼ି ଦିଆଯାଉ-।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଁ, ହଁ, ପ୍ରମୋଦ ପ୍ରମ୍ପଣ୍ଟିଙ୍ଗ୍ କରିବ-ଆଉ ମୁଁ ଷ୍ଟେଜ୍ ମ୍ୟାନେଜ୍‍ମେଣ୍ଟ କରିବି ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ଆଉ କେଇଟା ରୋଲ୍ ରହିଲା ଯେ-

ମଦନ

-

ରହୁ, ରହୁ ରିହାରସାଲ ଦିନ ସେସବୁ କଥା ଠିକ୍ ହେଇଯିବ । ଆମର ଆହୁରି ଅନେକ ସଭ୍ୟ ଆସିନାହାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ଗୋଟାଏ ଗୋଟାଏ ଧରେଇଦେଲେ ଯିବ । ମେନ୍ ରୋଲ୍ ତ ଗଲା-ଆଉ ଚିନ୍ତା କ’ଣ ?

ବନମାଳୀ

-

ଭାଇମାନେ, ଆଉ ଗୋଟାଏ କଥା । ଡାଇରେକ୍ଟର କାହାକୁ ଡାକିବା ସେଇଟାତ ଠିକ୍ କଲେନି ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ହଁ-ହଁ, ସେଇଟା ନିହାତି ଠିକ୍ କରିବା କଥା ।

ଉଦ୍ଦବ

-

ମୋ ମତରେ ବାବି ବାବୁଙ୍କୁ ଡାକ । ଡ୍ରାମାଟା ଚମତ୍କାର ହେବ । ଆଉ ତାଙ୍କ ନାଁ ଶୁଣି ବି ଲୋକେ ବେଶି ହେବେ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ଯା-ଯା, ସେ’ତ ଚାରିଆଡ଼େ ଏନଗେଜ୍ । ତମେ ସବୁ ଗଲେ ସେ ସଫା ମନା କରିଦେବେ । ସେ ଆଗରେ ହଁ, ପଛରେ ନାହିଁ କହିଲା ଲୋକ ନୁହନ୍ତି-। ତା’ପରେ ମୁଁ ଜାଣିଚି ସେ ମୋଟେ ଆସିପାରିବେନି ।

ତପନ

-

ଆମାର ମତରେ କୃଷ୍ଣସିଂଙ୍କୁ ଡାକିଲେ ଭାଲୋ ହବେ । ଆର୍ମେଚର ପାଟିକୁ ଡାଇରେକ୍‍ସନ ଦବାରେ ଭାଲୋ ନାଁ ଅଛି ଓଦେର ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଉ, ସେଇଟା ପଛେ ଦେଖିବା-ଯିଏ ଆଭେଲେବୁଲ୍ ହେବେ ।

ମଦନ

-

ଆଛା ଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ !.....ସେ କଥାତ କେହି ଚିନ୍ତା କରୁନା ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଲେଡ଼ିଆର୍ଟିଷ୍ଟ କଥା ସେକ୍ରେଟାରୀ ଉପରେ ଛାଡ଼ିଦିଅ । ସେ ବୁକ୍ କରିବେ ।

ମଦନ

-

କିନ୍ତୁ ଭଲ ମ୍ୟାଚ୍ କଲାଭଳି-ମାନେ ସେଇ ରୋଲ୍‍କୁ.....

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଉ ସେ ଦାୟିତ୍ୱ ମୁଁ ନେଲି । ଆଛା, ରିହାରସାଲ୍ କେବେ ଆରମ୍ଭ କରିବା ।

ବନମାଳୀ

-

ଆସନ୍ତାକାଲିଠାରୁ ହେଉ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ହଁ, ହଁ, ଶୁଭସ୍ୟ ଶୀଘ୍ରମ୍ ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ଆଉ ଶୁଭ କ’ଣ’ମ-ଦିନ ଆଉ କାହିଁକି ? ଆଜି ଦିନଟା ତ ଗଲା-ହେଲା ଦିନ ହେବ । ମଝିରେ ଆଉ କେଇଟା ଦିନ ଯେ-

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଉ ତେବେ କାଲିଠୁ ଆରମ୍ଭ ।

ମଦନ

-

ଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ କାଲି ଆସିବେ ତ ?

ଉଦ୍ଧବ

-

ଆବେ ହେ, ଏଇଟାକୁ ହିଷ୍ଟ୍ରିଆ ହେଇଗଲାଣି । ଲେଡ଼ି ଲେଡ଼ି ହେଇ ଏଇଟା ମରିଯିବରେ ।

ମଦନ

-

ଯା’ ମ, ସବୁ କଥା ବୁଝିବାନା ଫେରେ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

କାଲି ସକାଳୁ ମୁଁ ସେ ଅଭିଯାନ ଆରମ୍ଭ କରିବି ।

ବନମାଳୀ

-

ହଅମ, ସେଇଟା ତ ଧୀର ସୁସ୍ଥ କଥା । ଆରେ ପଇସା ନେଇ ଯିଏ ଆସିବ-ସିଏ ଦି’ ଦିନେ ମେକ୍ଅଫ୍ କରିନେବ । ଅସଲ ହେଲା ଆମ କଥା-।

ଉଦ୍ଧବ

-

କାହିଁକି ଆମ ଆର୍ଟିଷ୍ଟମାନେ କିଛି କମ୍ ନୁହନ୍ତି ଦେଖିବ, କେମିତି ଏ ବହିକି ଫୁଟେଇବେ ।

ଅର୍ଜନ

-

ହଉ, ହଉ, ଦେଖିବା ।

ତପନ

-

ବୁଝିଲେନ୍ ଦାଦା-ଆମାର ବାଙ୍ଗଲାତେ, ମୁଁ ଏ ରକମ ଭାଲୋ ବହି ଦେଖିନି-।

ଅର୍ଜୁନ

-

ହଉ, ଅଭିନୟ କରି ଦେଖ । ସମସ୍ତଙ୍କର ସୁନାମ ହେବ ।

ମଦନ

-

ଭଲ କ୍ଳବରେ ଭଲ ବହି ପଡ଼ିଲେ, ନିଶ୍ଚୟ ସୁନାମ ହେବ ଆଜ୍ଞା ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ତେବେ ଆଜିର ଅଧିବେଶନ ଏତିକିରେ ଶେଷ କରାଯାଉ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ହଁ-ହଁ, ରାତି ବେଶି ହେଲାଣି ।

ମଦନ

-

କାଲି କେତେବେଳକୁ ଆସିବା ଭାଇମାନେ ?

ବନମାଳୀ

-

ଏତିକି ବେଳକୁ ।

ମଦନ

-

ଏତିକି ବେଳକୁ ମାନେ ? ବେଳାବେଳି ଆସିବାକୁ ହେବନା । ବେଶି ରାତିଯାଏ ରହିହେବନି ଯେ । ତା’ପରେ ବାହାରୁ ଯେଉଁମାନେ ଆସିବେ–ଏଇଥର ଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ-ସେମାନେ କ’ଣ ଶୀତରେ ବେଶି ରାତିଯାଏ ରହିପାରିବେ ?

ବନମାଳୀ

-

ବୁଝିଲୁ ମଦନ-ସତକୁ ସତ ତତେ ହିଷ୍ଟ୍ରିଆ ହୋଇଗଲାଣି । ମୁଁ ଦେଖୁଚି ତୁ ଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ସକାଶେ ପାଗଳ ହେଇଯିବୁ ।

ମଦନ

-

(ହସିଉଠି) ହୁଠ୍ ବେ ! ତମେ ସବୁ ତ ଏଇୟା ଭାବିବ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଚାଲ, ଚାଲ । ଆଉ ପାଟିକରନା ।

ଉଦ୍ଧବ

-

ହଉ, ଚାଲ-(ଲେଖକଙ୍କୁ) ଆଜ୍ଞା ! ଚାହା ପାଣି ଆଜି କିଛି ହେଇପାରିଲାନି । କାଲି ବନ୍ଦୋବସ୍ତ କରିଦେବା କିଛି ଭାବିବେନି । ହଉ-ବୋଲ ଭାଇ....ହରିବୋଲ ! [ସମସ୍ତେ ହରିବୋଲ କହିଲାବେଳେ ତପନ ଦା’ ଛିଙ୍କୁଥିବା ଦେଖି]....ଏ ହେ-ହେ ! ଗୋଟାଏ ଶୁଭ କାମ ବେଳେ ଛିଙ୍କୁଚ ! କି ବେମଙ୍ଗୁଳିଆ ଲୋକଟାମ ।

ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧାର

[ସମୟ ରାତ୍ରି । ସ୍ଥାନ ସେଇ କ୍ଲବ ଘର । ସେଇ ପୂର୍ବ ପରିବେଶ । ମଞ୍ଚ ଆଲୋକିତ ହେଲାବେଳକୁ ଦେଖାଗଲା ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଓ ନାଟ୍ୟକାର ଆସିନ । ଦୁହେଁ ନାଟକର ଲେଖା ଦେଖିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ପାଖଘରୁ ମିଶ୍ରିତ ବେସୁରା ସଙ୍ଗୀତର କଟୁସ୍ରୋତ ଭାସିଆସୁଛି । ଭିତର ଗୋଳମାଳକୁ ଦବାଇବାକୁ କହି କହି ମଞ୍ଚକୁ ପଶିଆସିଲେ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ । ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଗଗନବାବୁ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲକୁ ଦେଖି]

ଗଗନ

-

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ବାବୁ ! ମିଉଜିକ୍ ବନ୍ଦ କରିବାକୁ ଟିକେ କହିଆସନ୍ତୁ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହେ, ମିଉଜିକ୍ ବନ୍ଦକର ।

ଗଗନ

-

ଆଉ ହଁ, ଦୟାକରି ବିପିନ୍ ଚୌଧୁରୀ ଓ ରଣଜିତକୁ ଡାକିଦିଅନ୍ତୁ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ତପନ ଦା’ ଆଉ ବନମାଳୀ ବାବୁ-ଏଣେ ରୋଲ୍ ପଡ଼ିଲା-ଆସ, ଆସ ।

ବନମାଳୀ

-

(ଭିତରୁ) ଆସ ଆସ ଦାଦା ।

ତପନ

-

(ଭିତରୁ) ଚାଲୁନ୍ ଦାଦା ।

ଗଗନ

-

ପ୍ରମ୍ପଟର ? ପ୍ରମ୍ପଟର କୁଆଡ଼େଗଲେ ?

ପ୍ରମୋଦ

-

(ଆସୁ ଆସୁ) I am ready

ତପନ

-

ନୋମସ୍କାର !

ଗଗନ

-

ହଉ, ସିନ୍ ଆରମ୍ଭ କର ।

ପ୍ରମୋଦ

-

(ବହିଧରି) ତମେ ମନେରଖ ରଣଜିତ୍

ତପନ

-

ତୁମି ମନେରଖ ରଣଜିତ୍ ...

ଗଗନ

-

ବି କ୍ଳିଅର ! (ତପନ ଦା’ ନ ଶୁଣି ପାରିବାରୁ) ସ୍ପଷ୍ଟ କୁହନ୍ତୁ ।

ତପନ

-

ତୁମି ମନେରଖ ରଣଜିତ୍ !

ଗଗନ

-

ନା-ନା, ମିଷ୍ଟର ଚୈାଧୁରୀ ! ଆପଣ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ କୁହନ୍ତୁ । ମୁହଁରେ ଗ୍ରାଭିଟ୍ ରଖନ୍ତୁ । କଣ୍ଠ ମୋଟା କରନ୍ତୁ । ....ତୁମେ ମନେରଖ ରଣଜିତ୍ ହଁ କୁହନ୍ତୁ ?

ତପନ

-

(ଗର୍ଜିଲା ସ୍ୱରେ) ତୁମେ ମନେରଖ ରଣଜିତ୍ !

ଅର୍ଜୁନ

-

ମଡ଼ର୍, ମଡ଼ର୍ ! ଏମିତି ମୋଟେ ହେଇପାରିବନି ।

ଗଗନ

-

ଆପଣ ରୋଲ୍‍କୁ ଭଲଭାବରେ ପଢ଼ିନାହାନ୍ତି ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ।

ତପନ

-

ହାଁ-ହାଁ, ଆମି ଏକବାରେ ମୁଖସ୍ତ କରିଦିଛି ।

ଗଗନ

-

ତେବେ ସ୍ପଷ୍ଟ କହୁନାହାନ୍ତି କାହିଁକ ?

ତପନ

-

ଅତୋ ଟୁକୁ ଭୟ.......

ଅର୍ଜୁନ

-

ଆହା, ଭୟକଲେ ପାର୍ଟ କରିବେ କେମିତି ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ତପନ ଦା’ ! ମୁଁ ଦେଖୁଛି ଆମକୁ ଷ୍ଟେଜରେ ଭଣ୍ଡୁର ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ ।

ତପନ

-

ନାଁ-ନା, ଆମି ଷ୍ଟେଜତେ ମେରେଦିବ ।

ଗଗନ

-

ପ୍ରମୋଦ ବାବୁ ! ରଣଜିତ୍‍ର ପ୍ରମ୍ପଟିଙ୍ଗ କରନ୍ତୁ । ଦେଖନ୍ତୁ ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ-ଆପଣ ବାରମ୍ୱାର ଅଭ୍ୟାସ କରନ୍ତୁ । ନହେଲେ ଦର୍ଶକଙ୍କ ଆଗରେ ଆମକୁ ଅପଦସ୍ଥ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ ।

ବନମାଳୀ

-

ହେ ପ୍ରମୋଦ ! ମୋ ରୋଲ୍ କହ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

(ଧିରେ କହିବା) – ଆପଣ ଭାବି ଦେଖନ୍ତୁ ଚୌଧୁରୀ ସାହେବ !

ବନମାଳୀ

-

(ଖୁବ୍ ଜୋରରେ କହୁଥିଲେ)- ଆପଣ ଭାବିଦେଖନ୍ତୁ ଚୌଧୁରୀ ସାହେବ !

ଗଗନ

-

ଆଉ ଟିକେ ଲୋ ଭଏସ୍ ।

ବନମାଳୀ

-

ଆପଣ ଭାବିଦେଖନ୍ତୁ ଚୌଧୁରୀ ସାହେବ !

ପ୍ରମୋଦ

-

(ପ୍ରମ୍ପଟିଙ୍ଗ) ଏଇ ଆଭିଜାତ୍ୟର ଅହମିକା ନେଇ ଆପଣ ମୋତେ ଆଘାତ କରିଛନ୍ତି-

ବନମାଳୀ

-

ଏଇ ଆଭିଜାତ୍ୟର ଅହମିକା ନେଇ ଆପଣ ମୋତେ ଆଘାତ କରିଛନ୍ତି-

ପ୍ରମୋଦ

-

(ପ୍ରମ୍ପଟିଙ୍ଗ) କିନ୍ତୁ ମନେରଖନ୍ତୁ ବିପିନ୍ ଚୌଧୁରୀ-ଏ ଅପମାନର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାର ଯୁବକ ଏ ଦେଶରେ ଅଭାବ ନାହାନ୍ତି ।

ବନମାଳୀ

-

(ଉତ୍ତେଜିତ ସ୍ୱରରେ) କିନ୍ତୁ ମନେରଖନ୍ତୁ ତପନ ଚୌଧୁରୀ-ଏ ଅପମାନର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାର ଯୁବକ ଏ ଦେଶରେ ଅଭାବ ନାହାନ୍ତି । [ଶେଷବେଳକୁ ଏତେ ଜୋରରେ ହାତ ବୁଲାଇଆଣିଲେ ଯେ ତାଙ୍କ ହାତ ଯାଇ ବାଜିଲା ତପନ ଦା’ଙ୍କର ନାକରେ]

ତପନ

-

ଓରେ ବାବା-ମେରେ ଗେଲରେ !

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

କ’ଣ ହେଲା ? କ’ଣ ହେଲା ?

ବନମାଳୀ

-

(ନିଜ ହାତକୁ ଚାହିଁ) କାଇଁ, କିଛି ନାଇଁତ ?

ତପନ

-

ଆଃ ! ଆମାର ନାକଟା ଫେଟେ ଗେଲ....

ବନମାଳୀ

-

ଏଁ ! ଫାଟିଲା କେମିତି ? ଏଇ ସାମାନ୍ୟ ହାତ ବାଜିଛି ମାତ୍ର । ପାର୍ଟ କଲେ ଏମିତି ବି ହୁଏ ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ନାଁ’ମ, ଏମିତି କ’ଣ ହୁଏ ?

ଗଗନ

-

ଆପଣ ବଡ଼ ଉତ୍ତେଜିତ ହୋଇପଡ଼ୁଛନ୍ତି, ବନମାଳୀ ବାବୁ ! ବିପିନ ଚୌଧୁରୀ ଜାଗାରେ ତପନ ଚୌଧୁରୀ କହିଦଉଛନ୍ତି । ଆଉ ଏତେ ଜୋରରେ ପାଟିକରି ହାତ ହଲାଉଛନ୍ତି ଯେ-ଆପଣଙ୍କର ହୋସ ବି ରହୁନି ।

ବନମାଳୀ

-

କଳାରେ ବେହୋସ ନ ହେଲେ ଅଭିନୟ ଜୀବନ୍ତ ହେବନି ଆଜ୍ଞା ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ହବ, ହବ ବାବୁ ! କରିପାରିଲେ ସବୁ ହବ । ଏମିତି ଭୋଳହେଲେ ଚଳିବ ?

ତପନ

-

ଆମି ଟିକିଏ ବିଶ୍ରାମ ଚାଇ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଁ, ହଁ-ଆପଣ ବିଶ୍ରାମ ନିଅନ୍ତୁ ।

ଗଗନ

-

ତମେ ଯାଅ ରଣଜିତ୍-ଶେଖରଙ୍କୁ ଡାକିଦିଅ ।

ବନମାଳୀ

-

ଏ ମଦନ ! ମଦନ ! ଆରେ ରୋଲ ପଡ଼ିଲା-ଆ !

ମଦନ

-

(ପ୍ରବେଶି) ମୁଁ ଉପସ୍ଥିତ ସାର୍ !

ବନମାଳୀ

-

ମୋ ରୋଲ୍ ଆଉ ହବନି ଆଜ୍ଞା ?

ଗଗନ

-

ହଁ ହବ ଯେ-ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ଟିକେ ସୁସ୍ଥ ହୁଅନ୍ତୁ । ଆଚ୍ଛା, ଆଉ ଗୋଟାଏ ସିନ୍ କର । ଶେଖର ରୋଲ୍‍ଟା ଦେଖିବା ।

ମଦନ

-

ମୋ ରୋଲ୍ ପାଖରେ ତ ଆଜ୍ଞା ଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ରୋଲ୍ ଅଛି । ଦେଖନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା, ମୋ ରୋଲ୍ ଖରାପ ହେଲେ ମୋତେ ପଛରେ ଦୋଷ ଦେବେନି । ମୁଁ ଆରମ୍ଭରୁ କହିରଖିଛି-କୋ-ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ନଥିବାରୁ ପାର୍ଟ ଭଲ ଜମୁନି ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଆରେ ବାବୁ, ଦେଖୁଛ ତ ସେମାନଙ୍କର ଦାଉ କେମିତି । ମହାଦେବଙ୍କ ପାଖରେ ଧାରଣା ଦେଲାଭଳି-ଦିନକୁ ଦଶଥର ତାଙ୍କ ଦୁଆରେ ଧାରଣା ଦେବାକୁ ପଡ଼ୁଛି ।

ମଦନ

-

ସେ ନ ହେଲା । ଏବେ ଆଉକାହାକୁ ଦେଖ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଏଁ ! ଏତେବେଳକୁ କହୁଛ ଆଉ କାହାକୁ ଦେଖ । ମୂଳରୁ ତ କହିଲ ଉର୍ବଶୀହିଁ ଉର୍ବଶୀ ରୋଲପାଇଁ ଫିଟ୍ । ତାକୁତ ସେଥିପାଇଁ ଆଡ଼ଭାନ୍‍ସ ଦିଆଗଲା । ପାର୍ଟ ଲେଖି ଦିଆଗଲା । ଶେଷରେ ପୁଣି ଚେଞ୍ଜ କର । ଆଚ୍ଛା କଥା !

ଗଗନ

-

ଆହେ ବାବୁ ! ତମେ ନିଜ ରୋଲ୍ ସବୁ ଦେଖିଲ । ସେମାନେ ଅନେକ ଷ୍ଟେଜରେ ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି । ଗୋଟାଏ ଦିନରେ ମେକ୍ଅଫ୍ କରିନେବେ । ତମେ ନିଜକୁ ଆଗ ସଜାଡ଼ିଲ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ହଁ, ନିଜକୁ ଆଗ ଦେଖ ।

ମଦନ

-

ତେବେ ଉର୍ବଶୀ ରୋଲ୍ ବର୍ତ୍ତମାନ କରିବ କିଏ ? ସେ ରୋଲ୍ ବିନା ମୋର ତ ପାର୍ଟ ହେଇପାରିବନି ।

ଗଗନ

-

ଏଇ ଜଣେ କିଏ ପ୍ରକ୍‍ସି ଦେଲେ ହବ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍

-

ଆପଣ କାହାକୁ କୁହନ୍ତୁ ।

ଗଗନ

-

ଆଚ୍ଛା, ଅର୍ଜୁନ ବାବୁ-ଆପଣ ଯଦି କିଛି ନ ଭାବନ୍ତି-ଟିକିଏ ପ୍ରକ୍‍ସି ଦିଅନ୍ତୁ ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ଆଚ୍ଛା ଠିକ୍‍ଅଛି । (ଆସି ଠିଆହେଲେ)

ମଦନ

-

ଆପଣ !!!

ଅର୍ଜୁନ

-

ଆରେ ସେଥିରେ କ’ଣ ଅଛି । ତମେ ଭାବିନିଅ ମୁଁ ଉର୍ବଶୀ । ଶୁଣ, ଯିଏ ନାଟ୍ୟକାର–ସେସବୁ ରୋଲ୍‍କୁ ନିଜେ ଭାଷା ଭାବ ଦେଇ ନପାରୁଥିଲେ-ଲେଖିପାରିବନି । ଲେଖିଲାବେଳେ ଆମକୁ ମାନସ- ମଞ୍ଚରେ ହିରୋ ହିରୋଇନ୍ ହେବାକୁ ପଡ଼େ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଠିକ୍ ଅଛି । ତମେ ତମ ରୋଲ୍ କର ମଦନ ।

ଗଗନ

-

ପ୍ରମ୍ପଟିଙ୍ଗ ! ପ୍ରମ୍ପଟିଙ୍ଗ !!

ପ୍ରମୋଦ

-

ହଁ, ସିଚୁଏସନ୍ କହିରଖେ-ବର୍ତ୍ତମାନ ନାୟିକା ହିରୋ କଥା ସାମାନ୍ୟ ଭୁଲିଯାଇଛି । ଭିଲିୟାନ୍ ଆଡ଼କୁ ଢଳିଚି । ହିରୋ ଜେଲ୍‍ରୁ ଫେରିଚି । ଏଥର ଡାଇଲକ୍ କହ ମଦନ ।

ମଦନ

-

ହଁ, ମୁଁ ରେଡ଼ି !

ଗଗନ

-

ଆପଣ ଏପଟକୁ ଆସନ୍ତୁ ଅର୍ଜୁନ ବାବୁ । ଟିକେ ସେ’ଆଡ଼କୁ ମୁହଁକରି ଫେରନ୍ତୁ ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ଠିକ୍ ଅଛି-ମତେ କହିବା ଦରକାର ନାହିଁ ମ । ମୁଁ ମ୍ୟାନେଜ କରିନେବି ।

ପ୍ରମୋଦ

-

କୁହ ମଦନ–ଉର୍ବଶୀ ! ଉର୍ବଶୀ !!

ମଦନ

-

ଉର୍ବଶୀ ! ଉର୍ବଶୀ !!

ଗଗନ

-

ହେଲାନି ମଦନ ବାବୁ ! ସ୍ୱର ଆଉ ଟିକିଏ କରୁଣାକ୍ତ କରନ୍ତୁ । ଗୋଟାଏ ହାତ ଏମିତି କରନ୍ତୁ-(ହାତଧରି ବତେଇ ଦେବା) ବାସ୍....କୁହନ୍ତୁ ।

ମଦନ

-

ଉର୍ବଶୀ ! ଉର୍ବଶୀ !!

ଅର୍ଜୁନ

-

କିଏ ?

ପ୍ରମୋଦ

-

(ଧୀରେ) ମତେ ଚିହ୍ନିପାରୁନା ଉର୍ବଶୀ ? ମୁଁ...ମୁଁ ଶେଖର ।

ମଦନ

-

ମତେ ଚିହ୍ନିପାରୁନା ଉର୍ବଶୀ ? ମୁଁ ମଦନ !.....

ପ୍ରଫୁଲ୍ଳ

-

ଏ, ମଡ଼ର୍ ! ମଡ଼ର୍ !! ହଇହୋ ମଦନବାବୁ-ତମେ ତମ ଭୂମିକା ନାଁ ନ କହି.....

ମଦନ

-

Sorry ! ଏଥରକ ଠିକ୍ ଅଛି ।

ଗଗନ

-

ଷ୍ଟେଜରେ ଏମିତ Sorry ହେବନି ତ ?

ଅର୍ଜୁନ

-

କିଏ ଜାଣେ, ପାଟିରୁ ବାହାରିପଡ଼ିବ ଯଦି ।

ମଦନ

-

ନା, ସାର୍ ସବୁ ଗୋଳମାଳ ହେଉଛି ଫିମେଲ୍ ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ସକାଶେ । ଉର୍ବଶୀ ଯଦି ଏ ରୋଲ୍ କରୁଥାନ୍ତା-ମୁଁ କ’ଣ ଏତେବଡ଼ ଭୁଲ୍‍ଟା କରିଥାନ୍ତି । ମୋର ତ ମୋଟେ ଫିଲିଙ୍ଗ ଆସୁନାହିଁ ଆଉ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ତମେ ତ ମୋଟେ ପ୍ରମ୍ପଟିଙ୍ଗ ଶୁଣୁନା, ଯା’ଇଚ୍ଛା ତାଇ କହିଯାଉଛ ।

ଗଗନ

-

[ଏଇ ସମୟରେ ଦେଖାଗଲା ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ଚେୟାରରେ ଶୋଇଯାଇଛନ୍ତି-। ସେ ଅସମ୍ଭବଭାବେ ଘୁଂଗୁଡ଼ି ମାରୁଛନ୍ତି ।]- ଏ କ‘ଣ ! ସବୁ ସଇଲା । ରିହାରସାଲରେ ଶୋଇଲେ ଡ୍ରାମା ମାଟି ହେଇଯିବ ଯେ । ଉଠାଅ, ଉଠାଅ, ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀଙ୍କୁ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ତପନ ଦା’ ଓ ତପନ ଦା’ । ଆରେ ଏଠି ଗୋଟା ଶୋଇଲ କ‘ଣ ମ । ବୁଢ଼ାଟେ ହେଲଣି...

ତପନ

-

ଆରେ ନା, ଆମି ଶୋଇନି ଯେ-ଏଇ ମାତ୍ର ଘୁମ୍‍ପାଛିଲ ।

ମଦନ

-

ଯା-ଯାଃ, ଏଡ଼େ ଏଡ଼େ ଘୁଂଗୁଡ଼ି ମାରୁଥିଲ ଯେ-ମୁଁ ମୋଟେ ପ୍ରମ୍ପଟିଙ୍ଗ ଶୁଣିପାରିଲିନି । ଆଜ୍ଞା, ସେଇଥିପାଇଁ ମୋର ଭୁଲ୍ ହେଲାପରା ।

ଗଗନ

-

ଆପଣ ଉଠି ବସନ୍ତୁ ଚୌଧୁରୀ ବାବୁ । ରିହାରସାଲରେ ଶୋଇବା ବେନିୟମ । ଏସବୁ ଅନର୍ଥର ସୂଚନା ଦିଏ ।

ତପନ

-

ନା ଆମି ଏଥର ଉଠିଲ । ଆପନି ରୋଲ କରୁନ୍-

ପ୍ରମୋଦ

-

ହଁ, କହି ମଦନ ତୋ ରୋଲ୍‍ଟା ।

ମଦନ

-

ଯାଃ-ମୋର ତ କାହିଁ ମୋଟେ ଫିଲିଙ୍ଗି ଆସୁନି କୋ-ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ନାହିଁ, ସେଥିରେ ପୁଣି.....

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

(ଚିଡ଼ିଉଠି) ଆଛା ବାବା-ତମେ ତମ ପାର୍ଟ କର । ମୁଁ ଆଉଥରେ ଯାଉଚି ତା’ଘରକୁ । ଯେତେ ଦଉଡ଼ିଲେ ବି ତମମାନଙ୍କର ମନ ବୁଝିବନି । ମୁଁ ଆସୁଚି ଗଗନବାବୁ ।

ଗଗନ

-

ଶୁଣନ୍ତୁ, ମୁଁ ବି ଯାଉଛି । ମୋ ଦେହଟା କାହିଁକି ଆଜି ଭଲଲାଗୁନି । ଟିକିଏ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିଦିଅନ୍ତୁ–ଯେଝା ରୋଲ୍ ଭଲଭାବେ ପଢ଼ନ୍ତୁ । ନଚେତ୍ ମୁଖସ୍ଥ କରନ୍ତୁ । କାଲି ବେଳାବେଳି ଆରମ୍ଭ କରିବା । ମଝିରେ ମୋଟେ ଆଉ କେଇଟା ଦିନ ରହିଲାକି ?

ଅର୍ଜୁନ

-

ଆପଣ ଟିକିଏ ଭଲକରି ଚେଷ୍ଟାକରନ୍ତୁ ଗଗନ ବାବୁ । ନଚେତ୍ ଏଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ବହିଟା ମାଟି ହୋଇଯିବ ।

ଗଗନ

-

ଆପଣ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁନି ଅର୍ଜୁନ ବାବୁ । ପ୍ରତି ଆମେଚର ପାଟିରେ ଏମିତି ବିଶୃଙ୍ଖଳା ଥାଏ । ଶେଷବେଳକୁ ଡ୍ରାମା ଗୋଟା ଗୋଟା ଏମିତି ସକ୍ସେଶଫୁଲ ହୁଏ ଯେ ଦେଖିଲେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମନେହୁଏ । ପେଷାଦାର ମଞ୍ଚରୁ’ବି ବଳିପଡ଼େ ।

ଅର୍ଜୁନ

-

ହଉ ଦେଖନ୍ତୁ । ଆଚ୍ଛା, ମୁଁ ଆଜି ଆସୁଚି l ନମସ୍କାର ! (ଚାଲିଗଲେ)-

ସମସ୍ତେ

-

ନମସ୍କାର !

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଆମ ଆର୍ଟିଷ୍ଟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଆପଣଙ୍କର ମତ କ’ଣ ଗଗନ ବାବୁ ?

ଗଗନ

-

ଟିକିଏ ଚେଷ୍ଟାକଲେ ସଜାଡ଼ି ହୋଇଯିବେ-ଦେଖିବା ।

ତପନ

-

ମୋଟ ଉପରେ ଖରାପ ହବେ ନା । ଆପନି ଦେଖିବେ ଚେମତ୍କାର ହବେ ।

ଗଗନ

-

ଆପଣ ଟିକିଏ ନିଜ ରୋଲ୍ ପ୍ରତି ସତର୍କ ରୁହନ୍ତୁ ମିଷ୍ଟର ଚୌଧୁରୀ ।

ତପନ

-

ମୋ’ପାଇଁ ନିଶ୍ଚିତ୍ ରହନ୍ତୁ ନା ଆପନ୍ । ଦେଖିବେ, ଷ୍ଟେଜରେ ଆମି ମେରେ ଦିବ । ଆମି ସୁନ୍ଦର ଅଭିନୟ କରିବ । ଅନେକ ଡ୍ରାମାର ଅଭିଜ୍ଞତା ଆଛେ ଯେ-

ଗଗନ

-

ହଉ ମୁଁ ଆଜି ଆସୁଛି ।

ସମସ୍ତେ

-

ନମସ୍କାର !

ଗଗନ

-

ନମସ୍କାର !

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଚାଲନ୍ତୁ, ମୁଁ ତ ଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ଘରକୁ ଯିବି । ପ୍ରମୋଦ ! ବହିଟା ତମ ଦାୟିତ୍ୱରେ ରହିଲା ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ହଁ-ହଁ......[ସେ ବହି ଟେବୁଲ ଉପରୁ ତୋଳୁ ତୋଳୁ ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧାର ହୋଇଗଲା]

[ଅଭିନୟ ରଜନୀ । ବାହାରେ ବହୁ ଦର୍ଶକଙ୍କ ଭିଡ଼ । ନାଟକ ଆରମ୍ଭ ହେବା ଉପରେ । ତଥାପି ମଞ୍ଚ ଭିତରୁ ଗୋଳମାଳ ଶୁଭୁଚି । ସମୟ କ୍ରମେ କ୍ରମେ ବଢ଼ୁଛି । ପ୍ରଥମେ ବେଲ୍ ବାଜି ଅନେକ ସମୟ ମଞ୍ଚ ନୀରବ । କେବଳ ସ୍କିନ୍ ଉଠିଛି । ମଞ୍ଚ ଆଗରେ ଧାଁ-ଦଉଡ଼ ଚାଲିଛି ।]

ଗଗନ

-

(ଭିତରୁ) ମଦନବାବୁ ! ମଦନବାବୁ ଆହେ ପେଟିଙ୍ଗ୍‌ ହୁଅ ।

ମଦନ

-

(ଭିତରୁ) ରୁହନ୍ତୁମ-ୟାବ୍ ଏତେବେଳ ଯାଏଁ ଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ଆସିନି-ଡ୍ରାମା ପୁଣି କ’ଣ ନା ‘ମଞ୍ଚ ନାୟିକା’ । ଯାଃ-ଯାଃ....

ପ୍ରମୋଦ

-

(ଭିତରୁ)– ଏ ମଦନବାବୁ, ମୁଁ ଦେଖୁଛି ତମେ ସବୁ ଭଣ୍ଡୁର କରିବ । ଏଡ଼େ ପାଟିରେ କହୁଛ ପବ୍ଲିକ ଶୁଣିବେନି ।

[ଏହି ସମୟରେ ଦର୍ଶକ ମଞ୍ଚରୁ ପାଟିତୁଣ୍ଡ ହେଲା]

୧ମଦର୍ଶକ

-

ହଇହୋ ବାବୁ ! ତମେ ଡ୍ରାମା କରିବ’ନା ଏମିତି ସ୍କ୍ରିନ୍ ପଛଆଡ଼େ ପାଟିତୁଣ୍ଡ କରୁଥିବ ।

୨ୟଦର୍ଶକ

-

ଆହେ ଆମେ କ’ଣ ଏମିତି ରାତି ଅନିଦ୍ରା ହୋଇ ବସିଥିବୁ ? ଏଇ ଗୋଟାଏ ତାମସା ଚାଲିଛି-ଫେରା ଆମ ପଇସା ।

[ହଠାତ୍ ମଞ୍ଚ ବାହାରକୁ ଆସିଛି । ପ୍ରମୋଦ ହାତରେ ଧରିଅଛି ବହି ।]

ପ୍ରମୋଦ

-

ଆଜ୍ଞା, ଆଉ ଦୁଇମିନଟ୍-ଏକ ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ସଙ୍ଗୀତ ଆରମ୍ଭ ହେଉଚି । ତା’ପରେ ନାଟକ ଆରମ୍ଭ ହେଇଯିବ ।

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

କର ଏମିତି ଦି’ମିନଟ୍‌, ଦି’ମିନଟ୍‌ ବସିଥିବୁ ? ରାତି ଆସି କେତେ ହେଲାଣି ?

ପ୍ରମୋଦ

-

କ’ଣ କରିବୁ ଆଜ୍ଞା, ଫିମେଲ୍ ରୋଲ୍ ନେଇ ଆମେ ଟିକେ ହଇରାଣରେ ପଡ଼ିଯାଇଛୁ । ଓଡ଼ିଶାର ଅବସ୍ଥା ତ ଆପଣମାନେ ଜାଣନ୍ତି- ସେ ବିଷୟରେ ମୁଁ ଆଉ ଅଧିକ କ’ଣ ବା କହିବି । ଆମ କ୍ଳବ ଖାତାରେ ଅନେକ ଝିଅଙ୍କ ନାଁ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ରୋଲ୍ କରିବାକୁ ନାରାଜ । ସରକାର ସିନା ନାରୀମାନଙ୍କୁ ଆଗକୁ ଠେଲୁଛନ୍ତି-କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସବୁବେଳେ ପଛରେ । ଘର କଣ ଛାଡ଼ିବାକୁ ନାରାଜ ।

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ତମ ବଚନିକା ରଖ ହୋ-କ’ଣ ଗୀତଫୀତ ବୋଲିବ ଯଦି ବୋଲ ।

୨ୟଦର୍ଶକ

-

ନାମ ବଡ଼ା, ଦର୍ଶନ ଥୋଡ଼ା’-କାମ ତ କିଛିନାହିଁ, ଖାଲି ମୁହଁ ଫୁଟାଣି ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ଆପଣମାନେ ଆଉ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁନି । ଏ ଅଯଥା ବିଳମ୍ବପାଇଁ ମୁଁ ଆମ କ୍ଳବ ତରଫରୁ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କରୁଛି ।

୩ୟଦର୍ଶକ

-

ଯା’ମ କେତେ ଦୁଃଖ କରୁଚ ।

ପ୍ରମୋଦ

-

(ମଞ୍ଚରୁ ଭିତରକୁ ପଶିଯାଇ) ଏ, ଗୀତଦିଅ—ଗୀତ । ଲୋକେ ବିରକ୍ତ ହେଲେଣି ।

[କିୟତ୍ ବିଳମ୍ବ ପରେ ମଞ୍ଚ ଭିତରୁ ଗୀତର ସୁର ଭାସିଆସିଲା । କ୍ଷଣକପାଇଁ ଦର୍ଶକ ମହଲରୁ ଉତ୍ତେଜନା କମିଗଲା । ଗୀତର ଠିକ୍ ଶେଷବେଳକୁ ମଞ୍ଚରେ ଦେଖାଦେଲେ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଉପସ୍ଥିତ ଦର୍ଶକ ମଣ୍ଡଳୀ, ଭାଇ ଓ ଭଉଣୀମାନେ । ଆମର କ୍ଳବ ତରଫରୁ ଆଜିର ନାଟକ ‘ମଞ୍ଚ ନାୟିକା’ ଆରମ୍ଭ ହେବାକୁ ଯାଇଛି । ବାସ୍ତବିକ ମଞ୍ଚ ନାୟିକାମାନଙ୍କର ଯେଉଁ ବହୁଳ ଅଭାବ ଏ ନାଟକର ବିଘ୍ନପାଇଁ ଦାୟୀ । ଯାହାହେଉ ଆମର ନାୟିକା ଉର୍ବଶୀ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଜି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲେଣି ।

୧ମଦର୍ଶକ

-

ଓହୋ, ତମେ ବାବୁ ଏତେ ଆଉ ଗପନି । ଜଣେ ଜଣେ କ’ଣ ଏମିତି ତାମସା କଲାଭଳି ବାହାରି ଆସୁଚ ।

୨ୟଦଶକ

-

ବହୁତ ଗପିଲଣି-ବିଶ୍ରାମ ନିଅ ଯା ! ଟୋପେ ପାଣି ପିଇଦେଇ ଆସ ।

[ଦ୍ଵିତୀୟ ହୁଇସିଲ୍ ବାଜିଲା]

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଆଉ ମିନିଟିଏ ଆଜ୍ଞା ! ଏଇ ଦ୍ଵିତୀୟ ହୁଇସିଲ ହୋଇଗଲା । ଏହାପରେ ତୃତୀୟ ବେଲ—ଏବଂ ଅନତି ବିଳମ୍ବେ ନାଟକଟି ଆରମ୍ଭ ହେବ । ମୁଁ ଆସୁଚି ଆଜ୍ଞା ।

୩ୟଦର୍ଶକ

-

ଆଉ ପୁଣି କାହିଁକି ଆସିବ-ଯା ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

(ଭିତରକୁ ଯାଉ ଯାଉ)—ଏ ନାଟକ ଆରମ୍ଭ କର ଜଲ୍‍ଦି । ଲେକେ ତାତିଗଲେଣି ।

[ହଠାତ୍ ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧାର ହୋଇଗଲା । ଶିଳ୍ପୀମାନଙ୍କର ନାମ ପରଦାରେ ଦେଖାଗଲା ଏବଂ ପରେ ପରେ ତୃତୀୟ ବେଲ୍ ବାଜିଲା । ପୁଣି ମଞ୍ଚ ଆଲୋକିତ ହେଲାବେଳକୁ ଦେଖାଗଲା ଏକ ସୋଫା ସେଟ୍‌ରେ ଆସିନ ବିପିନ ଚୌଧୁରୀ । ଆଗରେ କେତେକ ଆବଶ୍ୟକୀୟ କାଗଜପତ୍ର ଆଖିରେ ପ୍ରଚକ୍ଷୁ । ହାତରେ କଲମ । ସେ କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟସ୍ତ । ଏଇ ସମୟରେ ଘରଭିତରୁ ଡାକି ଡାକି ଆସିଲା ଦୀନା ।]

ଦୀନା

-

ବାବୁ ! ଏ ବାବୁ !

ବିପିନ

-

ଏଃ, ଚୁପ୍ ହଅ । ଖାଲିଗୁଡ଼ା ବକ୍ ବକ୍ ହଉଚି ।

ଦୀନା

-

ମଲା ମୋର-ଏ ସବୁଗୁରା ରାଗ ମୋରି ଉପରେ । ଛୁଆଲୋ ମୋର । ମୁଁ ଡାକିଲି ବିଲି କ’ଣ ମୋରି ଦୁଷ ହେଲା ?

ବିପିନ୍

-

କାହିଁକି ଡାକୁଚୁ ଶୁଣେ ?

ଦୀନା

-

ମଲା ମୋର-ଭାତ ଦି’ଟା ସେଣେ ଚାଉର ହେଲାଣି । ଏ ଦେଈକି ଏବେ ଖୁଜିଲି ଯେ-ସିଏ ବି କୁଆଡ଼େ ଛୁ । ମଝିରେ ସବୁ ଶୁଣୁଛି ମୁଁ ଯାହା (ବସିପଡ଼)- ମତେ ଯା ମରଣ ନହେଲା ।

ବପିନ

-

ମୁଁ ଏଇଲାଗେ ଖାଇବିନି ଯା-

ଦୀନା

-

ଏ ନହେଲା ଏବେ ନାଇଁ । କେଇ ନ ଖା । ମୋ ପେଟ କ'ଣ ଏକା ପୁଡ଼ିଯାଉଚି କି !-(ସେ ଚାଲି ଯାଉଥିଲା)-

ବିପିନ୍

-

ଦୀନା !

ଦୀନା

-

ଫେରେ ମତେ କାହିଁକି ଡାକିଲୁ ? ମୁଁ ପରା କଇଚି ମତେ ସେମିତି ଡାକିବ ନେଇଁ ବିଲି ।

ବିପିନ୍

-

ଶୁନ୍ !

ଦୀନା

-

ମଲା ମୋର-କ’ଣ କଉନା ? ଏ ଖୋଲଟି କ’ଣ କହୁଚମ ।

ବପିନ

-

ଦେଈ ନ ଖାଇଲେ ତୁମି ଖାଇବ ନା ଦୀନା ? ତୁମି କ’ଣ ଦେଈକୁ ଏତେ ଭଲପାଅ ?

ଦୀନା

-

(ମୁହଁରେ ଲୁଗାଦେଇ) ମଲା ମୋର-ତେମେ ଆପଣ ସେ ସରମ କଥାଗୁରା କ’ଣ କଉଚମ । ଆମ ଦେଈ-ଆହା-ହା ! ସାକ୍ଷାନ୍ତ ନକ୍ଷମୀ ପରତିମା ତ ଆଉ ।

ବିପିନ୍

-

(ଉଠିଆସିଲା ଦୀନା ପାଖକୁ)–ହଉ, ହଉ... (ସେ ଆଉ ପାର୍ଟ ଶୁଣି ନ ପାରିବାରୁ-ଷ୍ଟେଜ୍ ମଝିରେ ଠିଆ ହୋଇଗଲେ । ପ୍ରମଟିଙ୍ଗ୍ ଜୋରରେ ହେଲା ।)-

ପ୍ରମୋଦ

-

(ପଛରୁ) ବିପିନ୍ ବାବୁ ! ଆରେ କୁହ-ଚାଲ ଦୀନା, ଖାଇବା ଚାଲ ।

୧ମଦର୍ଶକ

-

(ମଞ୍ଚ ବାହାରୁ)-ଅହେ ପ୍ରମ୍ପଟିଙ୍ଗ ଶୁଭୁଚି ।

୨ୟଦର୍ଶକ

-

(ମଞ୍ଚ ବାହାରୁ)-ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ପ୍ରମ୍ପଟିଙ୍ଗ କର ।

ଦୀନା

-

ମଲା ମୋର-ତେମେ ଆପଣ ଏମିତି ଖୁଣ୍ଟାତାମିତ ଠିଆହେଇଚ କ’ଣ ମ—ଖାଇବ ଚାଲ ।

ଉର୍ବଶୀ

-

(ପ୍ରବେଶି)-ଡାଡ଼ି ! ମୁଁ ଏଥର ଅନର୍ସରେ ଫାଷ୍ଟ ହେଇଚି ଡାଡ଼ି ! ଭେରିଗୁଡ଼୍ ନିଉଜ୍ ।

(ନଇଁପଡ଼ି ବିପିନ୍ ଚୌଧୁରୀଙ୍କର ପାଦଧୂଳି ନେଉଥିଲା । ବିପିନ୍ ଝିଅକୁ ତୋଳିଧରି)

ବପିନ୍

-

ସତେ ମାଆ ? ଚୋମତକାର ! ମୁଁ ଜାନେ ମା’-ତୁ ନିଶ୍ଚୟ ଭାଲୋ କରିବୁ ।

ଦୀନା

-

ଇଲୋ ଦେଖ ବା-ମୋ ଦେଈ କେତେଗୁରା ପାଶ୍ କରିଛନ୍ତି । ମୁଁ କାହାକୁ କହିବି ଲୋ । ଏ ଦେଈ ! ଦେଈ ବା-

ଉର୍ବଶୀ

-

କ’ଣ ?

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ଉର୍ବଶୀ ମୁହଁ ଦିଶୁନି । ୟାବ କିଏ ଜଣେ ମୋଚଡ଼ ଡାଇରେକ୍ସନ ଦେଇଚି ।

୨ୟ ଦର୍ଶକ

-

ଡାଇରେକ୍ସନ ଭୁଲ୍‍ ଦିଆହେଇଚି ।

୩ୟଦର୍ଶକ

-

ହିରୋଇନ୍ ମୁହଁ ଦିଶୁନି ମୋଟେ ।

ବିପିନ୍

-

ଦିଶିବ, ଦିଶିବ-ଆପଣମାନେ ପାଟିକରନ୍ତୁନି ।

ପ୍ରମୋଦ

-

ଏ ମର୍ଡ଼ର ! ମର୍ଡ଼ର !! ସବୁ ସଇଲା ।

ଵିପିନ୍

-

ସରି ! ମୁଁ ଭୁଲରେ କହି କିଛି ଆଜ୍ଞା ! ଓଟା ଆମର ପାର୍ଟନଏ ।

ଦୀନା

-

ଦେଈ ! ତମେ ଖାଇବାକୁ ଆସିବ ଟି । ବାବୁଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ ଠିକ୍ ନାଇଁ । କ’ଣ ନାଇଁ କ’ଣ ଗପୁଛନ୍ତି ପରା ।

ଉର୍ବଶୀ

-

ତୁ ଚାଲ ଦୀନା ! ଡାଡ଼ି ! ....ତମେ ଏ ଯାଏଁ ଖାଇନ ନା ? ଆସ ଖାଇବ ।

ଵିପିନ୍

-

ହଁ ଚାଲ୍ ମାଆ । ହେଲେ ମତେ କିନ୍ତୁ କ୍ଷୁଧା, ହୁଏଛେ ନା । (ଜିଭ କାମୁଡ଼ି ପକେଇ)-ମାନେ ମତେ ଭୋକ କରୁନି ।

ଉର୍ବଶୀ

-

ନା ଡାଡ଼ି ! ତମେ ନ ଖାଇଲେ ମୁଁ ଖାଇବିନି ।

ବିପିନ

-

ଓଃ ! ମୁଁ ଦେଖୁଛି ତୁମି ଦିନକୁଦିନ ଅବାଧ୍ୟ ହୁଏ ପାଉଚୁ ମା । ହଉ ଚାଲ ଚାଲ-ଆମ ଖାତାପତ୍ର ଧରି ଯାଉଛି-

ଉର୍ବଶୀ

-

ଶୀଘ୍ର ଆସ । (କହି ଚାଲିଗଲା)-

[ବିପିନ ଖାତାପତ୍ର ବାନ୍ଧି ଯିବାବେଳେ ବାହାରୁ ଆସିଛି ରଣଜିତ ।]

ରଣଜିତ

-

ଚୌଧୁରୀ ସାହେବ !

ବିପିନ

-

କେ ? ଓ, ତୁମି !

ରଣଜିତ

-

ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଚି ଆଜ୍ଞା !

ବିପିନ

-

ମୋ ପାଖକୁ-କେନ ?

ରଣଜିତ

-

ଉର୍ବଶୀର ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ...

ବିପିନ

-

କ’ଣ ? ଉର୍ବଶୀ ବିବାହ କରିବ ତୋମାର ସଙ୍ଗେ ? ଅସମ୍ଭବ ! ଏକବାରେ ଅସମ୍ଭବ !

ରଣଜିତ

-

ଚୌଧୁରୀ ସାହେବ ! ଆପଣ ତ ଦିନେ ପ୍ରସ୍ତାବ ପଠାଇଥିଲେ ମୋ ସହିତ ଉର୍ବଶୀର....

ଵିପିନ

-

ଭୁଲ୍, ଭୁଲ୍-ସବାଇ ମିଥ୍ୟା !

ରଣଜିତ

-

ଭୁଲ୍ ? ମିଛ ? ଆପଣଙ୍କର ମୋର ଉପସ୍ଥିତି କ’ଣ ମିଛ ? ଏ ଆଭିଜାତ୍ୟର ବଡ଼ିମା କ’ଣ ମିଛ ?

ବପିନ

-

ତୁମି ମନେରଖ ରଣଜିତ୍–ମୋ ଆଭିଜାତ୍ୟର ମିନାର ଦେହରେ କେତେ କେତେ ତୁମଭଳି ଯୁବକଙ୍କୁ ଝୁଲାଇ ଦେଇପାରେ । ବିପିନ ଚୌଧୁରୀ କିଛି କମ୍ ଲୋକ ନଏ ?

ରଣକିତ

-

ଆପଣ ଭାବିଦେଖନ୍ତୁ ଚୌଧୁରୀ ସାହେବ ! ଏହି ଆଭିଜାତ୍ୟର ଅହମିକା ନେଇ-ଆପଣ ମୋତେ ଆଜି ଆଘାତ କରିଛନ୍ତି-କିନ୍ତୁ ମନେରଖନ୍ତୁ ବିପିନ ଚୌଧୁରୀ, ଏ ଅପମାନର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାର ଯୁବକ ଏ ଦେଶରେ ଅଭାବ ନାହାନ୍ତି । [ବପିନ୍ ନାକରେ ହାତ ମାରୁଥିଲା । ମାତ୍ର ରଣଜିତ କହି କହି ଚାଲିଗଲା ।]

ପ୍ରମୋଦ

-

(ସିନ୍ ପଛରୁ)-ରଣଜିତ୍ ! ଓ ରଣଜିତ୍ ! ଆରେ ତମ ରୋଲ୍ ସରିନି ଆରେ ସେଇଠି ରୁହ ।

ବିପିନ

-

(କାନପାତି ଶୁଣି) ରଣଜିତ୍ ! ଓରେ ରଣଜିତ୍ ! ତୋମାର ପାର୍ଟ ସରିନି ?

ପ୍ରମୋଦ

-

(ଭିତରୁ) ଏଃ ମର୍ଡ଼ର ! ମର୍ଡ଼ର !! ସବୁ ଭଣ୍ଡୁରକଲେ ।

[ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ହୁଇସିଲ ବାଜିଲା ଏବଂ ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧାର ହେଲା ।]

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ହଇହୋ ! ଏ ଡ୍ରାମା ହଉଚି ନା ନବରଙ୍ଗ ଚାଲିଛି ।

୨ୟ ଦର୍ଶକ

-

ଏ ଗୋଟାଏ ଫାର୍ଶ ଚାଲିଛି । ୟାବ କେହି ଗୋଟାଏ ପାର୍ଟ ପଢ଼ିନାହାନ୍ତି ।

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

ହଇହୋ ସେକ୍ରେଟାରୀ ବାବୁ ! ଆମେ କ’ଣ ପଇସା ଦେଇଥିଲୁ ଏଇଆ ଦେଖିବାକୁ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

(ହଠାତ୍ ମଞ୍ଚ ଆଗକୁ ଆସି)-କ୍ଷମାକରିବେ ଆଜ୍ଞା ! କେତେକ ଅପରିହେୟ କାରଣବଶତଃ ଏମିତି ଗୋଳମାଳ ହେଇଗଲା ।

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ଆପଣମାନେ କ’ଣ ଏମିତ ଗୋଳମାଳ କରୁଥିବେ–ଆଉ ଆମେ ଏଠି ବସି ଦେଖୁଥିବୁ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଶୁଣନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା ! ଆମ କଳାକାରମାନେ ଖୁବ୍ କମ୍ ସମୟ ଭିତରେ ନାଟକଟିକୁ ଶିଖିଛନ୍ତି ଏବଂ ମଞ୍ଚସ୍ଥ କରିଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଭୁଲ୍ ତ୍ରୁଟି ରହିଥାଇପାରେ । ଆପଣମାନେ ଯଦି ସୁଧାରି ନ ନେବେ–ତେବେ ଏ ତରୁଣ ସୌଖୀନ କଳାକାରମାନେ, ଉତ୍ସାହିତ ହେବେ କେମିତି । ପ୍ରଧାନ କଥାହେଲା ଆମର ନାୟିକା-ଯାହାର ନାମ ଉର୍ବଶୀ...ଦେଖନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା ! ଆପଣମାନେ ମତେ ପୁରୁଣା ଯୁଗ ନାଟକର ସୂତ୍ରଧର କହିପାରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନାଚାର । ମତେ ସବୁକଥା କହିବାକୁ ହେବ ।

୨ଦର୍ଶକ

-

ଆଚ୍ଛା ବାବୁ-ତମେ ଏମିତି ଥରକୁଥର ଆସି ଗପୁଥିବ, ନା’ ନାଟକ ଅଭିନୟ କରି ଦେଖେଇବ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ନା ଆଜ୍ଞା, ନାଟକ ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ-ଆଉ ସେ ନାଟକ ତ ଆପଣମାନଙ୍କପାଇଁ-

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

ହଇହୋ-କାଇଁ ଏମିତି ଆସି ଗପୁଚ । ରାତି କ’ଣ ଆଉ ତମପାଇଁ ବସିଚି ? ଡ୍ରାମା ନ କରିବ ଯେବେ ଆମ ପଇସା ଫେରେଇଲ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଦେଖନ୍ତୁ ଆଚ୍ଛା-ଆପଣମାନେ ଯଦି ଏମିତି ହେବେ-

୧ମଦର୍ଶକ

-

କ’ଣ ଆଉ ହେଲୁ ହୋ ! ୟାବ ଡ୍ରାମା ଫ୍ରାମା କିଛି ନାହିଁ–ସଂଜ ପହରୁ ବଚନିକା ଚାଲିଚି । ରଖ ତମ ଡ୍ରାମା-ଫେରା ଆମ ପଇସା ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଶୁଣନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା–

୨ୟ ଦର୍ଶକ

-

ଆଉ ଶୁଣିବୁ କ’ଣ ହେ-ନା-ନା, ଆମକୁ ଆମ ପଇସା ଫେରେଇଲ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଶୁଣନ୍ତୁ-

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

ଫେରା ଆମ ପଇସା ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

(ଭିତରକୁ)-ଆବେ ସିନ୍ ଉଠା, ମଲା ମଣିଷ ଏଣେ ।

[ହଠାତ୍ ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧାର ହୋଇଗଲା । ଦର୍ଶକ ମଞ୍ଚରୁ ଘନ ଘନ ସୂସୁରି ଶୁଭିଲା-। ପାଟିତୁଣ୍ଡ ହେଲା । ଟିକିଏ ବିଳମ୍ବରେ ମଞ୍ଚ ପୁଣି ଆଲୋକିତ ହେଲା-। ଦେଖାଗଲା ଦୀନା ଘର ସଫା କରୁଚି । ଗୀତ ଗାଉଛି । ବାହାରୁ ପାଗଳର ହସ ହସି ଶେଖରର ପ୍ରବେଶ ।]

ଶେଖର

-

ହାଃ-ହାଃ-ହାଃ... … ମୁଁ ପାଗଳ ? ନା-ନା-ନା, ମୁଁ ପାଗଳ ନୁହେଁ । ମୁଁ .... ମୁଁ

ଦୀନା

-

(ଛାତିରେ ଛେପ ପକାଇ)-ତୁ... ତୁ କିଏ ବା ? ଆଲୋ ତୁ କିଏ ? ମଲା ମୋର-କିଛି କଉନୁ କ’ଣ ମ’ ଛେପରା ମଣିଷଟା କି ? ଏ ତୁ କିଏ ?

ଶେଖର

-

କିଏ ତୁ ? ତୁ ମତେ ଚିହ୍ନିପାରୁନୁ ଦୀନା ? ନା, କେହି ଚିହ୍ନି ପାରିବେନି-

ଦୀନା

-

ଇଲୋ ଦେଖ ବା-ମୋ ନାଆଁ କେମିତ ଜାଣିଲ ବାବୁ ? ମୁଁ ତମକୁ କୋଉଠି ଦେଖିଲା ମିତି ପରତେ ହଉଛି l

ଶେଖର

-

ଦୀନା ! ମୁ ଶେଖର ।

ଦୀନା

-

ଏଁ, ଶେଖର ବାବୁ ! ଆଲୋ ତମେ ଏମିତି .... ତମର କ’ଣ ହେଲା ବା-

ଶେଖର

-

ଜେଲ୍‍ର ଅନ୍ଧକାର ଘର ଭିତରେ ସଢ଼ି ସଢ଼ି–ମୋ ମୁଣ୍ଡଟା ବିକ୍ତୃତ ହୋଇଯାଇଛି ଦୀନା । ଏ ଦୁନିଆ ମୋତେ ପାଗଳ କହୁଚି-ଉପହାସ କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ବେଶ୍ ଭଲ ଅଛି ।

ଦୀନା

-

ଏ ବାବୁ, ତମକୁ କିଏ ପାଗଳ କଇବ ବା–ତମ ଆପଣକୁ କଇଲାବାଲା କିଏ ଅଛି । ଭାରି କଇଲାବାଲା ? ଏ ବାବୁ, ମୁଁ ଦେଇକି ଡାକିହେବି ।

ଶେଖର

-

ଦେଇ ? ହାଃ-ହାଃ-ହାଃ-। ଆରେ ନା ନା -ନା, ସେ ବି ମୋତେ କହିବ ପାଗଳ-।

ଦୀନା

-

ଏଁ ବାବୁ, ତେମେ ଆପଣ ତ ଚାଲିଗଲ–ଆମଦେଈ...ତମକୁ କଅଣ କଅମ ଖୁଜୁଛି ? ହେଲେ ସେତେବେଳକୁ ତ ତମେ ଆପଣ ନଥିଲ ଆଉ-

ଶେଖର

-

ଏଁ ? ତମ ଦେଈ ମୋତେ ଖୋଜୁଥିଲା ? ଉର୍ବଶୀ ଖୋଜୁଥିଲା ମୋତେ ? …(ହସିଉଠିଲା ପୁଣି)... ମୋତେ ସେ ମନେରଖିଛି ?

ଦୀନା

-

ମଲା ମୋର–ଏ ତମେ ଆପଣ କ’ଣ କଉଚ ମ ବାବୁ । ଦେଈ ମୋର ତମ ଆପଣକୁ ମନେରଖିବନି ? ଆଉ କାହାକୁ ମନେରଖିବ ବା ?

ଶେଖର

-

ଉର୍ବଶୀ !.....

ଦୀନା

-

ତେମେ ରଇଥା ମ ବାବୁ-ମୁଁ ଦେଈକି ଡାକିଦଉଚି ! (ଭିତରକୁ ଯାଉ ଯାଉ)- ଦେଇ !

ଊର୍ବଶୀ

-

(ପ୍ରବେଶି) କ’ଣ ହେଲା କିରେ ଦୀନା ?

ଦୀନା

-

ଏଇତ ଦେଈ ଆଇଲେଣି-

ଶେଖର

-

ଉର୍ବଶୀ ।

ଉର୍ବଶୀ

-

କିଏ ?

ଶେଖର

-

ମତେ ଚିହ୍ନିପାରୁନା ଉର୍ବଶୀ-ଏଇ ଘରେ, ଏଇ ସ୍ଥାନରେ, କେତେ ମଧୁର ସନ୍ଧ୍ୟା ଆମେ ଖୁସି ଗପରେ ବିତାଇ ଦେଇଛେ । ଆଜି.....

ଉର୍ବଶୀ

-

ତମେ ତା’ହେଲେ....

ଖେଖର

-

ମୁଁ ଶେଖର ।

ଉର୍ବଶୀ

-

ଶେଖରେ !!

ଶେଖର

-

ହଁ ଉର୍ବଶୀ–ମୁଁ ତମରି ଶେଖର ।

ଦୀନା

-

ଏ, ତେମେ ମୋଟେ ଚିହ୍ନିପାରୁନ ଦେଈ ! ....ମୁଁ କ’ଣ କରିବି ଲୋ ! ନାଁ ଦେଈ ତମର ଏମିତି ଭୁଲା ମନ-

ଉର୍ବଶୀ

-

ତୁ ଚୁପ୍ ହଅ ଦୀନା ।

ଦାନ

-

ହଉ ହେଲା, ମୁଁ ଚୁଉପ୍ ହେଲି । ମୋ ଉପରେ ଏମିତି ଗରଗର ସରସର କାହିଁକବା-ମୁଁ କ’ଣ କାହାର ପାଞ୍ଚ ପଚିଶି ଖାଏନା ଧାରେ ମ । ମୁଁ ଯାଏଲୋ ମା —(ମୁହଁ ମୋଡ଼ିଦେଇ ଯିବା)—

ଶେଖର

-

ଉର୍ବଶୀ ! ତମେ ମୋତେ ମୋଟେ ଚିହ୍ନିପାରୁନ ?

ଉର୍ବଶୀ

-

ତମେ ଫେରିଯାଅ ଶେଖର- ।

ଶେଖର

-

ଉର୍ବଶୀ । ଏଇମାତ୍ର ତିନିଟାବର୍ଷ ବ୍ୟବଧାନରେ ତମେ ଏମିତି ପାଷାଣୀ ହୋଇପାରିଲ ? ମୁଁ ଜାଣେ, ସମସ୍ତେ ମୋତେ ଅବିଶ୍ଵାସ କରୁଛନ୍ତି । ତମେ’ବି ମତେ ଅବିଶ୍ଵାସ କରିବ । କର–ହେଲେ ତମେ ମନେରଖ ଉର୍ବଶୀ, ଶେଖର ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ । ସେ ପୂରାପୂରି ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ । —(ଚାଲିଗଲା ସେ)—

ଉର୍ବଶୀ

-

(ହଠାତ୍ ଉକ୍ତି ବଦଳାଇ) - ଶେଖର ! ଶୁଣିଯାଅ ଶେଖର ! ଶେଖର … !

ଦୀନା

-

(ପ୍ରବେଶି)-ମଲା ମୋର, ତାଙ୍କୁ ତ ତେମେ ଘଉଡ଼େଇଁ ଦେଲ-ପୁଣି ପଛାନ୍ତେ ଡାକୁଚ କାଇଁକି ? ଏ କୋଉ ଆଡ଼ିକା କଥା ବା ।

ଉର୍ବଶୀ

-

ମୁଁ ଛଳନା କରୁଥିଲିରେ ଦୀନା-ସେ ଏମିତି ...

ଦୀନା

-

ମଲା ମୋର-ପୁଣି ଛଳନା ଗୋଟାଏ କ’ଣ ବା । ଏତେଦିନ ପରେ ମିଣିପଟା ଫେରିଛି । ଅହା-ହା, ମୋ ଅଗରେ ନୁକଟା କି ମଧୁରିଆ କଥାସବୁ କହିଗଲାନା-

ଉର୍ବଶୀ

-

ନିଜ ଜୀବନରେ ଚିକ୍ତତା ବୋଳି, କଥାରେ କେବଳ ସେ ମଧୁରତା ରଖିଛନ୍ତିରେ ଦୀନା । ଏସବୁ ହେଇଛି, ମୋରିପାଇଁ । ମୋରିପାଇଁ ସେ ପାଗଳ ଆଉ ମୋରିପାଇଁ ସେ ହେଲେ କଇଦୀ ।

ଦୀନା

-

ଏଁ ? ଏ କୁଆଡ଼ିକାର କଥା ବା । ଶେଖର ବାବୁ ତ ନିଜେ ଗୁଣ ଭୋଇ ଜେଲ୍‍ଗଲେ-ଆଉ ତେମେ କ ଣ କଲ ବା । ସେ କୁଆଡେ ପରା ଅଫିସରୁ ଟଙ୍କା ଚୋରି କରି ....

ଉର୍ବଶୀ

-

ମିଛ, ମିଛ, ସବୁ ମିଛ । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଭଲଭାବେ ଚିହ୍ନିଛି । ରଣଜିତ୍ ବାବୁଙ୍କ କଥାରେ ପଡ଼ି ତାଡ଼ୀ ସିନା ଏମିତିଆ କାଣ୍ଡଟା କରିଦେଲେ -ନ ହେଲେ ତାଙ୍କର କିଛି ଦୋଷ ନଥିଲାରେ ।

ଦୀନା

-

ମଲା ମୋର-ତମେ ସେଇକଥା ବାବୁଙ୍କୁ କଇଦଉନା ଦେଈ ?

ଉର୍ବଶୀ

-

କହିଛି, ଅନେକଥର କହିଚି । ହେଲେ ସେ ସବୁଦିନେ ସେମିତି ଅବୁଝା । ଶେଖର ବାବୁଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ପୂରା ଅବିଶ୍ଵାସ । ତୁ’ତ ଜାଣୁ ଦୀନା - ଶେଖର ବାବୁ ଏ ଘରର କେତେ ଆପଣାର ଥିଲେ l କିନ୍ତୁ ଡାଡ଼ି ତାଙ୍କର ମୋର ମିଳାମିଶାକୁ ପସନ୍ଦ କରୁନଥିଲେ ।

ଦୀନା

-

ମଲା, ମୁଁ କ’ଣ ସେଗୁରା ଜାଣିନି?

ଉର୍ବଶୀ

-

ଦୀନା ! ତୁ ଯାଇ ଥରେ ଶେଖର ବାବୁଙ୍କୁ ଡାକିଆଣିବୁ । ଥରେ ତାଙ୍କ ସହିତ ମନଖୋଲି କଥା ହୁଅନ୍ତିରେ ।

ଦୀନା

-

ମଲା ମୋର-ମୁଁ କୁଆଡ଼ୁ ତାଙ୍କୁ ପାଇବି ବା । ଏ ଅକାଳେ ସକାଳେ ସେ ସିନା କୁଆଡ଼ୁ ଗଳିପଇଲେ-ମୁଁ କୁଆଡ଼ୁ ତାଙ୍କୁ ପାଇବିବା । ଛୋପରା କଥା l

ରଣଜିତ

-

(ପ୍ରବେଶି)-ଉର୍ବଶୀ !

ଦୀନା

-

ଏଇ ନୂଆବାବୁ ଆଇଲେଣି ।

ରଣଜିତ

-

ତମ ମନ ଭଲନାହିଁକି ଉର୍ବଶୀ ?

ଉର୍ବଶୀ

-

ନା-

ରଣଜିତ

-

କାହିଁକି, କ’ଣ ହେଇଚି ?

ଉର୍ବଶୀ

-

କିଛି ହେଇନି ଯେ-

ଦୀନା

-

ମଲା ମୋର-ଦେଈ କଇ ଦଉନା....

ଉର୍ବଶୀ

-

ତୁ ଚୁପ୍ ହଅ ଦୀନା !

ଦୀନା

-

ଏ ମୋ ଉପରେ କାଇଁ ଏମିତି ରାଗୁଚ ବା ।

ରଣଜିତ

-

ମୁଁ ଶୁଣିଲି ଶେଖର କୁଆଡ଼େ ଜେଲ୍‍ରୁ ଖଲାସ ହେଇଚି–ତମେ ଜାଣ ?

ଉର୍ବଶୀ

-

ଜାଣେ – ବର୍ତ୍ତମାନ ସେ ଏଠିକି ଆସିଥିଲେ

ରଣଜିତ

-

ଶେଖର ଆସିଥିଲା ?

ଉର୍ବଶୀ

-

ହଁ !

ଦୀନା

-

ମଲା, ସେଇଥିପାଇଁ ସେ ମନ ଦୁଃଖ ! ମୋ ଉପରେ ମିଛରେ ସିନା ଗରଗର ସରସର ।

ରଣଜିତ୍

-

ଉର୍ବଶୀ !

ଉର୍ବଶୀ

-

ଆଜି ଆପଣ ଫେରିଯାଆନ୍ତୁ ରଣଜିତ୍ ବାବୁ । ଡାଡ଼ି ଘରେ ନାହାନ୍ତି । ବରଂ ଡାଡ଼ି ଥିଲାବେଳେ ଆସିବେ ।

ରଣଜିତ

-

ଉର୍ବଶୀ ! ତମେ ଏ କ’ଣ କହୁଚ ?

ଉର୍ବଶୀ

-

ହଁ ରଣଜିତ ବାବୁ ! ଜୀବନର ସାଥୀ ନିର୍ବାଚନ ପିଲାଖେଳ ନୁହେଁ । ମୁଁ ବହୁ ଆଗରୁ ସେକଥା ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିସାରିଛି ।

ରଣଜିତ

-

ଉର୍ବଶୀ !

ଉର୍ବଶୀ

-

ହଁ ରଣଜିତ୍ ବାବୁ - ମୁଁ ଆଉ ଦୁଇନାବରେ ପାଦଦେଇ ଭୟ କାତର କଣ୍ଠରେ ଆର୍ତ୍ତନାଦ କରିପାରିବିନି ।

ରଣଜିତ

-

ଉର୍ବଶୀ ! ତମେ ତମ ବାପାଙ୍କ ଭଳି ଏମିତି ନିଷ୍ଠୁର ହେଇପାରୁଚ ?

ଉର୍ବଶୀ

-

ମୁଁ ନିଷ୍ଠୁର ନୁହେଁ ରଣଜିତ ବାବୁ-ମୁଁ ଉପାୟହୀନ । ମୋତେ ପୁଣି ଶେଖରକୁ ପ୍ରକୃତ ବାଟକୁ ଫେରାଇ ଆଣିବାକୁ ପଡ଼ିବ ।

ରଣଜିତ

-

(ହାତଧରି)—ଉର୍ବଶୀ ଥରେ …..

ଦୀନା

-

ତମେ ଆସ ମ ଦେଇ-ଏ ଛୋପରା କଥାରୁ କ’ଣ ମିଳିବ l

ଉର୍ବଶୀ

-

ଆପଣ ଫେରିଯାଆନ୍ତୁ ରଣଜିତ ବାବୁ – ଡାଡ଼ି ଘରେନାହାନ୍ତି ।

[ଏଇ ସମୟରେ ହଠାତ୍ ବିପିନ୍ ଚୌଧୁରୀ ପଶିଆସିଲେ । ତାଙ୍କର ଏଠି ରୋଲ୍ ନ ଥିଲା ।]

ବିପିନ୍

-

ଆମି ଅଛି, ଅଛି ମା !

ରଣଜିତ

-

(ବିରକ୍ତ ହୋଇ)-ହଇ ହୋ ତପନ ଦା ! ତମର ତ ଏଠି ରୋଲ୍ ନାହିଁ - ତମେ ପଶିଆସିଲ କେମିତି ?

ବିପିନ୍

-

(ଜିଭ କାମୁଡ଼ିପକାଇ)-ସରି ! ଖମା କର୍ବେ....

ପ୍ରମୋଦ

-

ହଇହୋ ବିପିନ୍ ଚୌଧୁରୀ ! ତମର ଏଠି ରୋଲ୍ ନାହିଁ-ପଶିଗଲା କେମିତି ? – ସବୁ ଭଣ୍ଡୁର ହେଲା, ୟାଃ ।

ରଣଜିତ

-

ଆବେ ହୁଇସିଲ୍ ଦେ ବେ -ହଠାତ୍ ହୁଇସିଲ ବାଜିଲା ଓ ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧାର ହେଲା ।

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ହଇ ହୋ ବାବୁ ! ଏ କି ଲୀଳା ଚାଲିଛି ?

୨ୟ ଦର୍ଶକ

-

ୟାବ୍ ଏକକୁ ଏକ ମହାବଳୀ । ଏତେବେଳକୁ କ’ଣ କେହି ଶୁଣିବେ ।

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

ଖାଲି ସିନ୍ ପଛଆଡ଼େ ପାଟି କରିବେ । ହୋ-ହୋ ହୁଅ l

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

କେହି ଗୋଟାଏ କ’ଣ ଶୁଣିବେ । ଉଠ ହୋ ଯିବା-

[ହଠାତ୍ ପୁଣି ହୁଇସିଲ ବାଜିଉଠିଲା । ଦେଖାଗଲା ରାଜପଥରେ ଚାଲିଛି ଶେଖର ।]

ଉର୍ବଶୀ

-

(ଡାକି ଡାକି)-ଶେଖର ! ଶେଖର !!

(ପ୍ରବେଶି) ଶେଖର !!!

ଶେଖର

-

କିଏ ଉର୍ବଶୀ !

ଉର୍ବଶୀ

-

ମତେ କ୍ଷମାକର ଶେଖର ।

ଶେଖର

-

କ୍ଷମା ? ହୁଁ ଲକ୍ଷପତିର ଅଲିଅଳି କନ୍ୟାକୁ କି କ୍ଷମାଦେବି ମୁଁ । ମୁଁ ତ ଜଣେ ସାମାନ୍ୟ ଶ୍ରମିକ ମାତ୍ର- ତୁମ ହୁକୁମର ଚାକର । ପେଟ ବିକଳରେ ତହବିଲ୍‍ରୁ ଚୋରିକରେ–ଜେଲ୍ ଖଟେ ।

ଉର୍ବଶୀ

-

ନା-ନା, ଶେଖର, ତମେ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ । ଡାଡ଼ି ରଣଜିତକୁ ଚିହ୍ନି ସାରିଛନ୍ତି । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ସବୁ ବୁଝାଇଦେଇଛି । କାଲି ପୁଣି ଅଫିସ୍‍ରୁ ସହସ୍ରାଧିକ ଟଙ୍କା ନିଅଣ୍ଟ ପଡ଼ିଛି । କୁହ ଶେଖର, ତମେ କ'ଣ କାଲି ଥିଲ ।

ଶେଖର

-

ଉର୍ବଶୀ !

ଉର୍ବଶୀ

-

ହଁ ଶେଖର ! କାଲି ରଣଜିତର ଅସଲ ସ୍ଵରୂପ ଧରାପଡ଼ିଛି….. ଆଉ ମୁଁ ମୋର ନିଷ୍ପତ୍ତି କରି ଶେଖର ! ଆଜି ଡାଡ଼ିଙ୍କୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଇଛି, ଆମର ବିବାହ…...

ଶେଖର

-

ଉର୍ବଶୀ ! ତମେ କ'ଣ ଏଇ ନିସ୍ଵ ସର୍ବହାରକୁ ବିବାହ କରି ସୁଖୀ ହୋଇପାରିବ ?

ଉର୍ବଶୀ

-

ଶେଖର ! ତୁମେ ମତେ ଆଉ ଲଜ୍ଜା ଦିଅନି । ଆମର ବିବାହ ପରେ ତମେ କ’ଣ ଲକ୍ଷପତିର ସମ୍ମାନ ପାଇବନି ଶେଖର ? ମୋ ସମ୍ପତ୍ତି କ’ଣ ତମର ନୁହେଁ ?

ଶେଖର

-

ଉର୍ବଶୀ !

ଉର୍ବଶୀ

-

ଶେଖର !

(ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଭିଡ଼ି ଧରିଛନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ଦର୍ଶକ ମଞ୍ଚରୁ ଶୁଭିଲା ।)

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ହ୍ୟାପ୍ ୪/୫ଟା ସିନ୍ ଗଳେଇ ପକେଇଛନ୍ତି ହୋ ।

୨ୟ ଦର୍ଶକ

-

ହଁ ହେ- ବିଷୟବସ୍ତୁ ମଝିରୁ ଛାଡ଼ିଦେଲାଭଳି ଜଣାପଡ଼ୁଛି ।

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

ରୁହ ରୁହ ପାଟିକରନା-

[ଏହି ସମୟରେ ମଞ୍ଚରେ ଦେଖାଗଲା ରଣଜିତ୍ ସେ ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ଆଘାତ କରିଛି ସେଖରକୁ ।]

ରଣଜିତ୍

-

ବଦମାସ୍ !

ଶେଖର

-

(ତଳେପଡ଼ି) ଆଃ…...

ଉର୍ବଶୀ

-

ଶେଖର ! କ’ଣ ହେଲା ଶେଖର !.....

ଶେଖର

-

କିଏ ?

ଦୀନା

-

(ପ୍ରବେଶି) ଆଲୋ, ଆଲୋ ଏ କ’ଣ ? ହେଁ ମୁଁ କ’ଣ କରିବିବା । ଇଲୋ ମୋ ଦେଈଙ୍କ ଶାଢ଼ି ଛାଡ଼ ।

ରଣଜିତ୍

-

ଚୁପ୍ !

[ଦୀନା ଉର୍ବଶୀକୁ ଧରି ଟାଣୁଥିଲା । ଏହି ଟାଣଭିଡ଼ା ଭିତରେ ଉର୍ବଶୀର ଶାଢ଼ି ରଣଜିତ ହାତରେ । ଜଟ ରହିଛି ଦୀନା ହାତରେ]

ଦୀନା

-

ଇଲୋ ମୋ ଦେଈଙ୍କ ଜଟ !

ଶେଖର

-

ଏ, ଉର୍ବଶୀ….! ଆହେ ଅର୍ଜୁନ ବାବୁ ଆପଣ ?

ଦୀନା

-

ଆରେ, ଆରେ- ଭଣ୍ଡରୁ ହେଲା ସବୁ । ପକାଅ ସିନ୍ । ଆବେ ସିନ୍ ପକା । ୟାବ୍ ଅଣ୍ଡିରାକୁ ମାଇକିନିଆ କରି ବେଜିତ୍ କଲେ ଏ ଶଳେ ।

[ଅର୍ଜୁନ ବାବୁ ଲାଜରେ ପଳାଇଗଲା ପରେ ମଞ୍ଚ ଅନ୍ଧାର ହେଲା ଓ ହୁଇସିଲ୍ ବାଜିଲା । ଏହି ସମୟରେ ଦର୍ଶକ ମଞ୍ଚରେ ଖୁବ୍ କୋଳାହଳ ଖେଳିଗଲା ।]

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ହଇଏ ସେକ୍ରେଟାରୀ ବାବୁ !

୨ୟ ଦର୍ଶକ

-

ୟାବ, ରୀତିମତ ଏହା ଗୋଟିଏ ପ୍ରହସନ ଚଲେଇଛନ୍ତି ହୋ ।

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

ହଇହୋ ଫୁଟାଣିଆ ସେକ୍ରେଟାରୀ ବାବୁ !

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ପକାଅ ତେଲା । ପଇସା ଫେରାନ୍ତୁ ନହେଲେ…...

୨ୟ ଦର୍ଶକ

-

ଅହେ ଲୁଚିଲ କ’ଣ ? ଆମ ପଇସା ଫେରା ।

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

ଓ ସେକ୍ରେଟାରୀ ବାବୁ !

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ୟାବ୍, ଇଏ ଗଲେ କୁଆଡ଼େ ?

୨ ଦର୍ଶକ

-

ଚିର ସିନ୍ ।

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

ଚିର ସିନ୍ ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

[ମ୍ରିୟମାଣ ହୋଇ ଆସି ଦେଖାଦେଲ ମଞ୍ଚରେ !]

ଆଜ୍ଞା ! ମୁଁ ହାତଯୋଡ଼ି ଆପଣମାନଙ୍କୁ କ୍ଷମା ମାଗୁଛି ।

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ହଇହୋ, କି କ୍ଷମା ! ଆମଠୁ ପଇସାନେଇ ଅଣ୍ଡିରାକୁ ମାଇକିନିଆ ବେଶ କରି ଆଣି ନଚଉଛ । ସେଥିରେ ପୁଣି କ୍ଷମା ?

୩ୟ ଦର୍ଶକ

-

ଏଇଟା କ’ଣ ଗୋଟାଏ ଭାଣ୍ଡ କାରଖାନା ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଦେଖନ୍ତୁ ଅଜ୍ଞା, ବାତ୍ୟାଅଞ୍ଚଳକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାପାଇଁ ଅମେ ଏ ଅଭିନୟଟି କରିବାକୁ ମନସ୍ଥ କରିଥିଲୁ । ଟିକଟ ବିକ୍ରୟ ଲବ୍ଧ ଧନ ଆମେ ଅସହାୟ ଜନତାଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇଥାନ୍ତୁ । ଅସହାୟମାନଙ୍କୁ ସହାୟ ହେବାପାଇଁ ଆମେ ଯେ କେମିତ ଅସହାୟ ଅବସ୍ଥାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇଛୁ ସେକଥା ଆପଣମାନଙ୍କୁ ଆଉ ଅଧିକ କ’ଣ କହିବି ?

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ନାଇଁ, ଆଉ କହିବ କ’ଣ ? ପୁରୁଷକୁ ମାଇକିନିଆ କରି ଦେଖେଇଦେଲ, ଆଉ କହିବ କ’ଣ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଶୁଣନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା ! ସେଥିପାଇଁ ଆମେ ନାଚାର । ଆପଣ ସେ’ଲାଗି ଆମ କ୍ଳବକୁ ବି ଦୋଷଦେବା ଅନାବଶ୍ୟକ । କ୍ଳବର ସଭ୍ୟମାନେ ଜାଣନ୍ତିନି ନାୟିକା ଉର୍ବଶୀ ଭୂମିକାର ଲୋକଟି ପୁରୁଷ-ନା ସ୍ତ୍ରୀ ।

୨ଦର୍ଶକ

-

ହଇହୋ ତୁମକୁ କ’ଣ ଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ମିଳିଲାନି ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ମିଳିଥିଲେ ଆଜ୍ଞା ଅମେ ଏମିତି ହଇରାଣ କାହିଁକ ହେଇଥାନ୍ତୁ, କୁହନ୍ତୁ । ଫିମେଲ୍ ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ଆମଠାରୁ ଆଡ଼ଭାନ୍ସ ନେଲେ-ଶେଷରେ କନ୍ଦେଇଦେଲେ ଆଜ୍ଞା । ତା’ପରେ ଏ ଦେଶର ପରସ୍ଥିତି ଆପଣମାନେ ଜାଣନ୍ତି । ଝିଅମାନେ କଲେଜରେ ପଢ଼ିଲେ ବି ତାଙ୍କର ପୁରାତନ ରୂଢ଼ି ପ୍ରଥା ଦୂର ହୋଇନାହିଁ । ସେମାନେ ପୁଅମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ମିଶି ରୋଲ୍ କରିବାକୁ ଲଜ୍ଜାବୋଧ କରୁଛନ୍ତି ।

୩ଦର୍ଶକ

-

ତମେ ଏକା ସମସ୍ତଙ୍କ ଲାଜ ବଞ୍ଚେଇଦେଲ । ହଇହୋ-ତମର ପୂର୍ବ ପୁରୁଷରେ କିଏ ଡ୍ରାମା କରିଥିଲେ ନା ତମେ ପ୍ରଥମେ ?

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଦେଖନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା, ଆପଣମାନେ ଆଉ ଅପମାନ ଦିଅନ୍ତୁନି । ଅପମାନରୁ ବଞ୍ଚିବୁ ବୋଲି ଶେଷରେ ମୁଁ ନାଟ୍ୟକାର ମହାଶୟଙ୍କୁ ଆପଣମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଅପଦସ୍ତ କରେଇଲି । ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ କ୍ଷମା ଚାହୁଁଛି । ଯେତେବେଳେ ଲେଡ଼ି ଆର୍ଟିଷ୍ଟ ନ ଆସିଲେ, ନାଟ୍ୟକାର ମହାଶୟ ହାତଗୋଡ଼ ଧରି ଉର୍ବଶୀ ରୋଲ୍ କରିବାକୁ ମୁଁ ଅନୁରୋଧ କଲି । ଶେଷରେ ତା’ଛଡ଼ା ମୋର ଅନ୍ୟ ଉପାୟନଥିଲା ।

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

ଖୁବ୍ ଭଲ କଲ !

୨ୟଦର୍ଶକ

-

କ’ଣ ଆମେ ଏମିତି ବସିବୁ ନା ଯିବୁ ?

୩ଦର୍ଶକ

-

ରାତି କେତେ ହେଲାଣି-କ’ଣ ଜଣାପଡ଼ୁନି କି ?

ପ୍ରଫଲ୍ଲ

-

ହଁ ଆଜ୍ଞା ! ୟା’ପରେ ଆମେ ସଙ୍ଗୀତ ପରିବେଷଣ କରି ଶୁଣାଇବୁ ।

୨ୟଦର୍ଶକ

-

ହଉ, ହଉ ଥାଉ । ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କଲଣି ।

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଏ ଗୀତ ଦିଅ, ଗୀତ !

୧ମ ଦର୍ଶକ

-

କି ଗୀତ ହୋ ! କି ଗୀତ ଆଉ ଶୁଣେଇବ ?

୨ୟଦର୍ଶକ

-

ହଇ ହୋ କି ଗୀତ ?

୩ୟଦର୍ଶକ

-

ଫେରା ଆମ ପଇସା ।

[ହଠାତ୍ ଦର୍ଶକମାନେ ଷ୍ଟେଜକୁ ଚଢ଼ିଆସିଲେ । ତା’ପରେ ଜାତୀୟ ସଙ୍ଗୀତ ଶୁଣାଗଲା । ସଙ୍ଗୀତ ଶେଷରେ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ କହିଉଠିଲେ]

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ

-

ଅଭିନୟଟି ଅସମାପ୍ତେ ସମାପ୍ତ ହେଲା ଆଜ୍ଞା ।